Prawda

Piątek, 29 marca 2024 - 00:51

« Poprzedni Następny »


Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

Etniczna czystka Żydów w Turcji


Uzay Bulut 2015-01-05

Wielka Synagoga w Edirne (Zdjęcie z 2010 r.: Wikipedia Commons/Yabancı)
Wielka Synagoga w Edirne (Zdjęcie z 2010 r.: Wikipedia Commons/Yabancı)

Przeprowadzona sto lat temu rzeź Ormian w Turcji była wielokrotnie opisywana, o przeprowadzonej w tym samym czasie rzezi Greków słyszało niewielu, Uzay Bulut pisze o równoległych prześladowaniach tureckich Żydów. W styczniu 1923 r. sprowokowani serią antysemickich artykułów opublikowanych w gazecie “Pasaeli” w Edirne, mieszkańcy Edirne zebrali się w centrum miasta i krzyczeli: „Wasza kolej na opuszczenie tego kraju także przyjdzie! Żydzi, wynoście się!” W Anatolii już w czerwcu 1923 r. zakazano Żydom swobodnego przemieszczania się...

Najnowszą antysemicką wypowiedzią w Turcji były słowa Dursuna Alego Sahina, gubernatora Edirne, miasta we wschodniej Tracji, z 21 listopada. Gubernator Sahin oświadczył, że ponieważ jest zły na Izrael, zamieni synagogę w tym mieście w muzeum. „Podczas gdy ci bandyci [izraelskie siły bezpieczeństwa] rozpętują wiatry wojny wewnątrz al-Aksy i zabijają muzułmanów, my budujemy ich synagogi. Mówię to z olbrzymią nienawiścią, która jest we mnie. Sprzątamy ich cmentarze, wysyłamy ich projekty do zarządów. Ale tutejsza synagoga będzie zarejestrowana tylko jako muzeum i w środku nie będzie żadnych eksponatów” – powiedział.


W odpowiedzi na falę oburzenia, jak się podniosła, gubernator Sahin zadzwonił do rabina naczelnego Turcji, Ishaka Halevy, żeby przeprosić i, według gazety „Salom”, powiedział, że jego wypowiedź została źle zrozumiana i wypaczona przez media.


Dyrektor naczelny Głównego Zarządu Fundacji, Adnan Ertem, powiedział,  że synagoga pozostanie jednak świątynią.


Bardziej szokujący jednak jest skład demograficzny obecnej populacji Edirne.


Przed ustanowieniem Republiki Tureckiej w 1923 r. populacja żydowska w Edirne, które od wieków stanowiło dom dla Żydów, wynosiła 13 tysięcy, jak informuje szczegółowy esej "The Jews of Edirne" Rifata Bali, niezależnego uczonego, który specjalizuje się w historii Żydów tureckich. W 1998 r. jednak Edirne miała tylko trzech pozostałych tam Żydów: Yasefa Romano, urodzonego w 1938 r. oraz Rifata i Sarę Miftani, parę, która miała tam sklep.


Dzisiaj populacja żydowska Edirne wynosi dwie osoby.


Żydowska obecność w Edirne datuje się wstecz od wczesnych czasów bizantyjskich, za rządów cesarza rzymskiego Teodozjusza I (rządził w latach 379-395 n.e.). W czasach Imperium Osmańskiego Edirne – miejsce zamieszkania wielu żydowskich intelektualistów, naukowców, muzyków, wydawców i kupców – było równie ważne dla Żydów jak Konstantynopol (Stambuł) i Saloniki.


Co się stało?


"Turcyfikacja" Turcji: Ataki antysemickie na Żydów w pierwszych latach nowej republiki


W styczniu 1923 r. sprowokowani serią antysemickich artykułów opublikowanych w gazecie “Pasaeli” w Edirne, mieszkańcy Edirne zebrali się w centrum miasta i krzyczeli: „Wasza kolej na opuszczenie tego kraju także przyjdzie! Żydzi, wynoście się!” Policja z trudem zapobiegła atakom na sklepy żydowskie, ale Żydzi mieszkający w małych miastach, takich jak Babaeski, przenieśli się do dużych miast, takich jak Stambuł.


W grudniu tego samego roku w Corlu, we wschodniej Tracji, społeczność żydowska licząca kilkaset osób otrzymała nakaz opuszczenia miasta w ciągu 48 godzin. Chociaż na prośbę rabina naczelnego termin został przedłużony; podobny nakaz wydany Żydom w Catalce, (także we wschodniej Tracji) został wykonany natychmiast.


Powód gniewu był jasny: w ramach kampanii turcyfikacji nowej Republiki wyeliminowano Ormian i Greków, ale Żydzi, którzy byli dobrze prosperującymi kupcami, pozostali.


Zakaz swobody poruszania się dla Żydów


W Anatolii w czerwcu 1923 r. zakazano Żydom swobodnego przemieszczania się. Wielu kupców żydowskich podróżowało ze Stambułu do miast w Tracji – takich jak Edirne, Kirklareli i Uzunkopru – a żydowskie matki i dzieci, które były w Stambule z powodów rodzinnych lub z innych przyczyn, nie mogły powrócić.


Ten sam zakaz został narzucony znowu w 1925 r., kiedy tureckie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wyznaczyło obszar około 110 km między miastami Gebze i Catalca jako jedyny, po którym Żydzi mieli prawo podróżować. Żydom zakazano wstępu do Anatolii bez zezwolenia tureckiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.


"Obywatelu, mów po turecku!"


13 stycznia 1928 r. Związek Studentów wydziału prawa Uniwersytetu Osmańskiego (dzisiaj Uniwersytet Stambułu) rozpoczęli kampanię “Obywatelu, mów po turecku!”; publiczne używanie języka innego niż turecki zostało zakazane.


Cały kraj pokryły plakaty powtarzające ten edykt. Turecka młodzież ostrzegała mniejszości, by mówiły tylko po turecku. Informację tę szerzyły środki masowego przekazu i kręgi polityczne w całym kraju. Ci, którzy łamali zakaz, otrzymywali groźby, bito ich lub stawiano przed sądem. Aresztowano i obłożono grzywnami setki ludzi za mówienie innym językiem niż turecki [1].


W całej Turcji powstały komitety turcyfikacji; plakaty “Obywatelu, mów po turecku!” wisiały w miejscach publicznych i wszyscy obywatele mieli mówić wyłącznie po turecku. W Edirne kampanię prowadzili studenci w jeszcze ostrzejszy i naznaczony antysemityzmem sposób. Żydom powiedziano, że ci, którzy nie mówią po turecku, nie będą mieli prawa żyć spokojnie i zostaną wydaleni z kraju. Piekarniom zabroniono wypieku macy na Paschę. W niektórych meczetach nauczano, że muzułmanie powinni bojkotować Żydów i nie kontaktować się z nimi[2].


Ta kampania, która zaczęła się w Stambule, szybko rozprzestrzeniła się po całym kraju. Żydzi z Edirne założyli komisję, która wydała następujące zalecenia: „Turecki będzie językiem mówionym na wszystkich spotkaniach. Rabini będą namawiać ludzi, by mówili po turecku podczas ceremonii i rytuałów religijnych. Dziewczynki i chłopcy w szkole hebrajskiej będą zobowiązani do mówienia po turecku w szkole, jak również poza szkołą i w domu. Zbierze się podpisy kupców i właścicieli sklepów zgadzających się na mówienie po turecku. W miejscach takich jak kawiarnie kierowane i odwiedzane przez Żydów, kelnerki będą obsługiwały klientów po turecku”. Właściciele kawiarni wywiesili olbrzymie napisy „Mów po turecku”; rabini powiedzieli Żydom, by współpracowali.


Tureckie prawo o przesiedleniach z 1934 r.


Tureckie prawo o przesiedleniach z 1934 r.
, spowodowało nie tylko przymusową asymilację wszystkich nie-Turków, ale także przymusowe wysiedlenie ludności uznawanej za nie wystarczająco turecką.


Żydzi, którzy żyli w Tracji Wschodniej, zostali przymusowo wysłani do Stambułu; a wielu Kurdów z kurdyjskich miast i miasteczek zostało siłą przeniesionych do innych miast na terenie całej Turcji.  


Artykuł 7 stanowi:


"Ci, którzy nie są rasy tureckiej, także jeśli nie starają się o pomoc rządową, są zobowiązani do osiedlenia się w miejscu, które wybierze rząd i pozostania tam, aż otrzymają pozwolenie od rządu [na opuszczenie go]. Ci, którzy przenoszą się gdzie indziej bez pozwolenia, zostaną wysłani z powrotem. Jeśli to powtórzą, zostaną wydaleni [z kraju] decyzją rady gabinetu”.


Artykuł 11 stanowi:


A) Zabrania się ponownego zakładania wsi, dzielnic, społeczności pracowniczych i artystycznych, które w całości składają się z tych, których językiem ojczystym nie jest turecki, jak też monopolizowanie przez te osoby wsi, dzielnicy, branży lub sztuki dla swoich krewnych.


B) Decyzją rady gabinetu minister spraw wewnętrznych jest zobowiązany do podjęcia niezbędnych kroków… przeciwko tym, którzy nie są związani z kulturą turecką lub używają języka innego niż turecki. Wysiedlenie, choć nie całkowite i wydalenie [z kraju] należą do takich kroków.


C) Populacja nie-muzułmanów w miastach i miasteczkach nie może wynosić więcej jak 10% całej populacji i nie-muzułmanie nie mogą zakładać odrębnych dzielnic.


Artykuł 13 stanowi:


"Jest obowiązkowe przesiedlenie tych, którzy nie są rasy tureckiej, we wsiach, miastach i miasteczkach w taki sposób, by byli rozproszeni i nie tworzyli odrębnych dzielnic lub grup”.


Antyżydowski pogrom w Tracji w 1934 r.


Od 21 czerwca do 4 lipca 1934 r. masy ludzi, sprowokowane antysemickimi pismami takich autorów, jak Cevat Rifat Atilhan i Nihal Atsiz, atakowały Żydów w Edirne, Tekirdag, Canakkale, Gelibolu, Kirklareli, Luleburgaz i Babaeski. W wyniku tych pogromów tysiące Żydów z Tracji porzuciło swój dobytek i uciekło, ratując życie, uciekali do Stambułu lub za granicę. Żydowskie domy i sklepy obrabowano, a kobiety żydowskie gwałcono.  


Innym powodem pogromów z 1934 r. było to, że rządząca Republikańska Partia Ludowa [CHP] pozwoliła, by obowiązkowe Tureckie Prawo Przesiedlenia, które głównie skierowane było na Kurdów i regiony kurdyjskie, zastosowano także do Żydów w Tracji, usuwając Żydów z tego terenu. Mimo że pogromy nie były bezpośrednio zorganizowane przez rządzącą CHP, co najmniej dali nań swoje przyzwolenie.


Ataki podobno zaczęły się powoli[3]. Najpierw władze w Edirne rozkazały, by zwierzęta nie były zabijane na mięso w rzeźniach według rytuałów żydowskich. Następnie władze nie dopuściły, by Żydzi docierali do miejsc pracy – ułatwiając w ten sposób bojkot przedsiębiorstw żydowskich. Kiedy Żydzi poskarżyli się gubernatorowi, powiedziano im, że te działania nie są niczym nadzwyczajnym; że muzułmanie nie chcą Żydów i że będzie dla Żydów lepiej, jeśli opuszczą miasto.


Tureccy Żydzi, którzy uciekli do Grecji, opowiadali później, że wieśniacy splądrowali śródmieście Edirne. 2 lipca 1934 r. wieśniacy z kamieniami i pałkami w rękach krzyczeli „Śmierć Żydom!” i niszczyli żydowskie sklepy i domy. Bili Żydów, wlekli ich na stację kolejową i wysyłali do Stambułu[4].


Wobec Żydów zastosowano również ostry bojkot. Właścicielom piekarni zabroniono sprzedawanie im chleba, lub, jeśli to jednak robili, mieli sprzedawać kromkę chleba za pięć lirów, czyli znacznie więcej niż wynosiła cena dla nie-Żydów[5].


Ayse Hur, turecka historyk i publicystka, także opisuje pogrom w Edirne:


"2 lipca 1934 r. grupa napastników zaatakowała dzielnicę żydowską w Edirne, plądrując sklepy i domy. Bili Żydów i rozkazali im wynieść się do Stambułu. W panice, bogaci pojechali do Stambułu pierwszym pojazdem, jaki mogli znaleźć, podczas gdy biedni i ci, którzy nie byli w stanie znaleźć żadnego pojazdu, poszli piechotą ku granicom z Grecją i Bułgarią. Pozostała tylko garść przerażonych nędzarzy żydowskich. Piekarnie nie sprzedawały im chleba, sklepy nie dawały im żywności, a rozwożący wodę nie dawali im wody. Władze administracyjne, których obowiązkiem była ochrona obywateli niezależnie od ich etnicznej przynależności – zamiast wykonywać swój obowiązek – rozkazały w ogłoszeniu z 3 lipca, by ci, którzy pozostali, opuścili miasto w ciągu 48 godzin.


Najboleśniejsze incydenty miały miejsce w Kirklareli [prowincja w Tracji]. Nasiliła je grupa licealistów, którzy rzucali kamieniami w okna domów w dzielnicy żydowskiej. Kiedy do tego kamienowania dołączyli nieuzbrojeni żołnierze i inni ludzie, incydent wymknął się spod kontroli i splądrowano 65 domów. Rabusie schwytali Moshe Fintza, rabina Kirklareli, w jego domu, rozebrali go do naga, obcięli mu brodę brzytwą i ukradli wszystkie pieniądze, jakie miał. Obcięli palce kilku młodym kobietom na ulicy, żeby ukraść ich pierścionki i próbowali zgwałcić jedną dziewczynę. O świcie 400 Żydów z Kirklareli w przerażeniu zebrało się na stacji kolejowej, by uciec do Stambułu. Co ciekawe, na tej stacji zawsze były najwyżej trzy wagony, ale tego ranka było ich 16.


Co najmniej 100 Żydów złożyło zażalenie w sprawie tego ataku do premiera Ismeta Inonu. Odpowiedział 5 lipca 1934 r., że „według praw Republiki jest przestępstwem próba wygnania Żydów z Tracji”. Poradził, by „skarżący starali się o swoje prawa przez złożenie podania do sądu i wniesienie oskarżenia przeciwko napastnikom"[6]


Kiedy jednak przewodniczący Zgromadzenia Tureckiego, Kazim Ozalp, rozmawiał o tych wydarzeniach z prezydentem Ataturkiem, powiedział on, że antysemityzm nie rozprzestrzenił się w Turcji i że te incydenty były izolowanymi akcjami kilku jednostek.


14 lipca 1934 r. Recep Peker, sekretarz generalny rządzącej CHP, wysłał "poufny" okólnik do lokalnych oddziałów partii o tych incydentach. Wśród pytań, które zadał, było: „Dlaczego sekretarz generalny partii nie został poinformowany podczas procesu zachęcania, przygotowywania i realizacji tej sprawy?”


"Peker był rozgniewany - pisze Hur – że nie został poinformowany o ‘zachęcaniu, przygotowywaniu i realizacji’ tej sprawy, nie zaś, że nie zapobiegnięto jej. Tak więc nawet jeśli kwatera główna CHP nie była w to zamieszana… jej lokalne oddziały w Tracji były. Fakt, że podobne ataki przeprowadzono na dużym terytorium niemal równocześnie, wzmógł podejrzenia, że były one zorganizowane”. Także po tym, jak ludzie w Edirne uspokoili się, Żydom trudno było odzyskać zaufanie, że mogą żyć bezpiecznie. Pod koniec lipca nadal dostawali listy z groźbami i rozpoczynano nowe próby bojkotowania ich.


Antysemityzm w Edirne utrzymywał się długo po pogromie. 7 października 1934 r., na przykład, nowy raport informował, że szkoły dostały nakaz nie przyjmowania uczniów żydowskich[7]. Warunki życia Żydów w tym mieście pogarszały się z dnia na dzień. Żydzi nie otrzymywali pracy;  żydowskie rodziny zaczęły opuszczać Edirne każdego tygodnia. Eli Shaul, turecko-żydowski dziennikarz, który relacjonował o pogromie, potwierdził, że żydowskie dziewczęta i kobiety były gwałcone podczas tych ataków. (W 1950 r. Shaul z rodziną wyemigrowali do Izraela.)


Po pogromach aresztowano 60 osób, włącznie z gubernatorem i szefem policji prowincji Kirklareli oraz przewodniczącym Izby Handlowej w Kirklareli, ale zostali później zwolnieni.  Tylko sześć osób uznano za winne i skazano na karę więzienia – od trzech do sześciu miesięcy. Żydzi byli niezmiernie zaniepokojeni, że podobne ataki znowu zdarzą się w miastach Tracji, więc zamykali swoje drzwi o 17 i po tej godzinie już nie wychodzili.


Po pogromach nadal trwały codzienne prześladowania Żydów. Żydowskim rzemieślnikom nie pozwalano sprzedawać swoich produktów na bazarach; popychano ich i napadano na nich, a kiedy prosili policję o pomoc, otrzymywali radę, by pozostali w domach.  


Po pogromach Żydzi musieli sprzedawać swoje nieruchomości i ziemię taniej niż wynosiła ich rzeczywista wartość. Wtedy urzędnicy rządowi podjęli decyzję o zakazie sprzedawania przez Żydów nieruchomości Turkom. W tej sytuacji Żydzi musieli sprzedawać swój majątek nielegalnie i ceny spadły jeszcze niżej niż poprzednio.


"Antysemityzm w tym kraju nigdy się nie skończył” - według Isila Demirela, badacza na wydziale antropologii na Uniwersytecie Yeditepe w Stambule. "W Imperium Osmańskim były reguły o tym, co Żydzi mogli robić, a czego nie mogli. Wszystko, włącznie z wysokością ich domów i kolorem ich ubrań, było określone prawem. Tak więc Żyd był postacią, którą zawsze traktowano jak wroga. Widziano go jako węża podnoszącego głowę za każdym złem”.


Syjonizm w Edirne


Ponieważ syjonizm – poparcie ustanowienia żydowskiej ojczyzny w historycznej Ziemi Izraela – jest dla wielu Żydów stałą częścią ich dwutysięcznej historii prześladowań – Żydzi w Imperium Osmańskim, jak również w Turcji angażowali się w działalność syjonistyczną[8].


Za czasów Imperium Osmańskiego Żydom wolno było angażować się w działalność syjonistyczną, ale podczas rządów nowej Republiki, została ona zakazana. Jednopartyjny reżim CHP nie był ani pluralistyczny, ani demokratyczny. Upierał się przy ideologii „jeden język, jeden ideał, jedna kultura”. Nie pozwalał na syjonizm, ideę różniącą się od gloryfikacji „tureckości”.


W 1923 r. Żydzi w Edirne, według pamiętników Yomtova Alkabesa, zaprzestali działalności syjonistycznej. Pewnej nocy jacyś ludzie weszli do organizacji syjonistycznej i podarli zdjęcia przywódców syjonistycznych, takich jak Theodor Herzl, Nahum Sokolow i Max Nordau. Dochodzenie policyjne nie przyniosło rezultatów[9]. Wielu młodych Żydów straciło nadzieję, porzuciło swoje przedsiębiorstwa i wyemigrowało do Palestyny (nazwa Izraela pod Mandatem Brytyjskim aż do niepodległości w 1948 r.).  


W 1937 r. zamknięto ostatnią szkołę Alliance Israélite w Tracji[10].


W latach 1930., jak informuje Alkabes[11], dzieci żydowskie w szkołach tureckich były prześladowane przez nauczycieli. Nawet kiedy otrzymywały dobre stopnie, nie zdawały, bo były Żydami. Dzieciom żydowskim nie wolno było wyrażać opinii; jeśli robiły to, nauczyciele wyzywali je od „brudnych Żydów”. Inni uczniowie, zachęcani przez nauczycieli, także krzyczeli i nękali dzieci żydowskie. Antysemityzm był zakorzeniony wśród uczniów i ich rodzin. Młodzież żydowska, zmęczona nieustannymi obelgami, przerywała naukę i przesiadywała w kawiarniach.


Alkabes opowiada, że dyskutował z dr Yosefem Goldinem ze Stambułu, co zrobić, by młodzież nie zeszła na złą drogę i by jakoś pomóc jej w tych trudnych czasach. Goldin przyjechał do Edirne, zebrał wszystkich żydowskich chłopców i dziewczynki w wieku 13-15 lat, zaczął uczyć ich o żydowskim życiu, kulturze i syjonizmie. Młodzież uczyła się alfabetu hebrajskiego; po kryjomu obchodzono święta żydowskie i po cichu upamiętniali Żydów takich jak Joseph Trumpledor, którzy stracili życie w walce o ideały syjonistyczne.


W 1944 r. Agencja Żydowska zaproponowała grupie młodzieży z Edirne, by emigrowali do Izraela.


W czasach II wojny światowej działalność syjonistyczna w Edirne przygasła, ale społeczność żydowska Edirne nadal prowadziła lekcje historii żydowskiej dla młodzieży. W 1940 r. jednak z powodu trudności ekonomicznych, zamknięto szkołę żydowską, która była własnością społeczności żydowskiej w Edirne.


Po ustanowieniu państwa żydowskiego 14 maja 1948 r. wielu Żydów z Edirne i z całej Turcji zaczęło emigrować do Izraela. Żydzi z Turcji, patrzyli z nadzieją na nową przyszłość w nowym państwie[12].


90 lat po antysemickich atakach i pogromach w Edirne i w Tracji  


Prawdziwe pytanie brzmi: teraz, kiedy kampania czystki etnicznej w Turcji została „pomyślnie” zakończona i tylko dwoje Żydów pozostało w Edirne, dlaczego gubernator nadal jest tak wściekły i przepełniony taką „olbrzymią nienawiścią”? Czy jest zły, że praktycznie nie ma już Żydów, których można prześladować w Tracji i musi ograniczać się do wygrażania  synagodze?


Słodką tajemnicą zarówno w Turcji, jak w Europie jest to, że antysemici nie potrzebują istnienia państwa żydowskiego, by atakować Żydów i grozić im. Antysemityzm w Turcji i w Europie istnieje od ponad dwóch tysięcy lat. Nienawiść do Żydów nie zaczęła się wraz z ponownym założeniem państwa Izrael. W nowoczesnej Turcji był propagowany od ponad 90 lat.


Kiedy zabijano, atakowano i asymilowano siłą Żydów w Edirne i w całej Turcji – jak również w wielu innych miejscach na świecie – nie istniało żadne żydowskie państwo Izrael.


Prawdą jest, że ci, którzy przeprowadzili autentyczną czystkę etniczną Żydów w Tracji, są ostatnimi ludźmi, którzy mają prawo łkać, jęczeć, jojczeć, marudzić nad nieistniejąca „okupacją” izraelską. Izraelczycy nie okupują Izraela. Izrael jest domem Żydów; nie możesz być okupantem własnego domu.


Izrael nie musi dowodzić swojej legalności. Ma niezbywalne prawa moralne i historyczne istnienia jako suwerenne państwo. Nawet gdyby Żydzi byli całkowicie bezpieczni na całym świecie, jak powinno być w normalnym świecie, nadal mieliby prawo do ustanowienia własnego państwa i życia  we własnej, historycznej ojczyźnie.


[1] Lerna Ekmekcioglu (2010), Improvising Turkishness: Being Armenian in post-Ottoman Istanbul (1918-1933). Ann Arbor; Başak Ince (2012), Citizenship and Identity in Turkey: From Atatürk's Republic to the Present Day. London: I.B. Tauris; Soner Cagaptay (2006), Islam, Secularism, and Nationalism in Modern Turkey: Who is a Turk? London, Routledge.

[2] Rifat Bali (2013). Jews of Edirne. In Emin Nedret Isli (Comp.), Edirne: Serhattaki Payıtaht (Edirne: Capital on the Borderline). Istanbul, Yapi Kredi Publications.

[3] Ibid.

[4] Ibid.

[5] Ibid.

[6] Ibid.

[7] Ibid.

[8] Ibid.

[9] Ibid.

[10] Haker, Erol (2007). Edirne Jewish Community and Alliance Schools 1867-1937. Gozlem Publishing House.

[11] Rifat Bali (2013). Jews of Edirne. In Emin Nedret Isli (Comp.), Edirne: Serhattaki Payıtaht (Edirne: Capital on the Borderline). Istanbul, Yapi Kredi Publications.

[12] Ibid.


Turkey ethnic cleansing Jews

Gatestone Institute, 15 grudnia 2014

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska



Uzay Bulut

Publicystka turecka mieszkająca w Ankarze.  


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Brunatna fala

Znalezionych 1448 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Wojna hybrydowa: od bariery granicznej Gaza-Izrael po ulice i mosty w Stanach Zjednoczonych   Amos   2024-03-27
Nowy sondaż: ogromna większość Palestyńczyków nadal kocha Hamas. (I ma urojenia co do 7 października)     2024-03-26
Antysyjonizm jest odrażającą ideologią niezależnie od antysemityzmu   Lobel   2024-03-23
Ponad połowa, a może nawet 75% ofiar śmiertelnych w Gazie to terroryści Hamasu     2024-03-20
Prawo międzynarodowe czy antysemityzm?     2024-03-19
“Ramadan – miesiąc dżihadu”: Ramadan nie powstrzyma Hamasu przed zabijaniem Żydów   Tawil   2024-03-18
Jak działa „przebudzony” antysemityzmZdobywca nagrody filmowej za film o Holokauście wykorzystał swoją chwilę na scenie do zasygnalizowania swojego sprzeciwu wobec Izraela i milczącego wsparcia dla współczesnych nazistów.   Tobin   2024-03-15
Kluczowa część nowego antysemityzmu: „Nigdy nie ufaj Żydowi”     2024-03-14
Catch-22 Gazy: pułapka zastawiona przez  mafię Hamasu   Frantzman   2024-03-10
Palestyńskie zabójstwa honorowe tysięcy kobiet i dzieci     2024-03-07
Czy Ramadan to czas pokoju czy terroru? USA myślą o pokoju; AP propaguje terror   Marcus   2024-03-06
Palestyńscy przywódcy ściągnęli nakbę na swoją ludność   Toameh   2024-03-04
Opary zbiorowego obłędu   Koraszewski   2024-03-03
Protokoły mędrców Syjonu w Karcie Hamasu.Islamizacja zachodniego antysemityzmu i jego integracja do dżihadu przeciwko Żydom   Stern   2024-03-02
Powtarzanie kłamstwa czyni je powszechną prawdą. Jak „okupowane terytoria palestyńskie”     2024-03-01
Utrzymywanie olbrzymiego arsenału broni i oczekiwanie, że Zachód nakarmi głodujących Jemeńczyków   Stalinsky   2024-02-28
Jeśli Hamas przyznaje, że zginęło 6000 terrorystów, wiesz, że rzeczywista liczba jest co najmniej dwukrotnie większa     2024-02-27
„Przebudzone” skrzydło HamasuOd Londynu po Nowy Jork młodzi radykałowie stali się żołnierzami nienawiści do Żydów.   O'Neill   2024-02-27
Hamas: Palestyńscy cywile są także terrorystami   Toameh   2024-02-26
Premier Kataru: Nie należy oczekiwać, że Hamas uwolni zakładników za „zawieszenie broni”Negocjacje z terrorystami kończą się tylko w jeden sposób.   Greenfield   2024-02-25
Jak oskarżać Izrael o najgorsze łamanie praw człowiekaPRAKTYCZNY PORADNIK Wypróbowany przez organizacje „praw człowieka”!     2024-02-21
Kosmiczna zdrada żydowskich kobiet przez lewicęBrak solidarności wobec kobiet, które zostały bestialsko potraktowane przez Hamas, jest odrażający.   O'Neill   2024-02-16
Mistrzowska operacja odbicia zakładników   Koraszewski   2024-02-13
Palestyńscy terroryści, szpitale i perspektywy państwa palestyńskiego   Tawil   2024-02-12
Twierdza Hamasu w Rafah w Gazie jest kluczem do jego przetrwania   Frantzman   2024-02-10
WYPOWIEDZI IMAMÓW Z KALIFORNII W POPARCIU ATAKU HAMASU 7 PAŹDZIERNIKA     2024-02-06
Poszukiwani: przywódcy palestyńscy, którzy potępią terroryzm   Tawil   2024-02-05
Czy doszłoby do Holokaustu, gdyby Twitter istniał w latach czterdziestych XX wieku?  Oczywiście, że tak, a dowód na to mamy dzisiaj.     2024-02-05
Najpierw przyszli po mój lud, potem przyszli po ŻydówByły niewolnik z Sudanu Południowego o pogromie dokonanym przez Palestyńczyków 7 października   Deng   2024-01-30
„Droga” administracji Bidena do terrorystycznego palestyńskiego państwa   Tawil   2024-01-30
Coraz większa zawiść o HolokaustNowe pokolenie zamroczone ideologią bycia ofiarą desperacko pragnie swojego udziału w Holokauście.   O'Neill   2024-01-29
Kafka przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości   Wisse   2024-01-27
Lewicowy antysemityzm zawsze opiera się na teoriach spiskowych, a ta wojna to potwierdza     2024-01-24
Rzeczywistość Gazy     2024-01-22
Liban gości terrorystów, uderza w Izrael posiadając ogromny arsenał, a następnie skarży się, kiedy Izrael się broni   Tawil   2024-01-19
Nie odwracaj wzroku od głównej przyczyny epidemii antysemityzmu   Tobin   2024-01-18
Biden obiecał, że pomoc dla Gazy nie trafi do Hamasu. Skłamał.   Greenfield   2024-01-18
Te oskarżenia o „ludobójstwo” przynoszą hańbę ludzkości.    O'Neill   2024-01-16
Sieć terroru Hamasu w Europie   Greenfield   2024-01-16
Po 7 października rozpoczęła się era oficjalnego antysemityzmu   Tobin   2024-01-14
Walczymy z Ameryką, syjonizmem i wszystkimi, którzy atakują wielkość i honor Islamskiej Rewolucji Iranu     2024-01-13
Ludzie, kto za to płaci?   Koraszewski   2024-01-10
Zachód wciąż nie może pojąć, że Hamas kontroluje WSZYSTKO w Gazie – łącznie z całą pomocą humanitarną     2024-01-09
Nieświęty sojusz między “przebudzeniem” i barbarzyństwem   O'Neill   2024-01-07
„Zaufaj nauce”: media szerzą antysemickie oszczerstwo o Izraelu „kradnącym narządy” zmarłym Palestyńczykom – co jest medycznie niemożliwe     2024-01-03
Dekolonizacja umysłów zniewolonych   Koraszewski   2024-01-03
Krótka historia ataków Hamasu na pomoc humanitarną przeznaczoną dla mieszkańców Gazy     2024-01-01
Jak UNWRA wychowuje terrorystów   Tawil   2023-12-31
Globalne imperium Palestyny   Smith   2023-12-30
Nie oddawajcie Gazy Autonomii Palestyńskiej   i Itamar Marcus   2023-12-29
Mądrość Hamasu. Oni dobrze rozumieją wojnę, w której walczą.    Friedman   2023-12-29
Lekarze bez Granic (Médecins Sans Frontières), wspólnik Hamasu?   Destexhe   2023-12-27
Złe dziennikarstwo, zła wiara i rosnący antysemityzm   Koraszewski   2023-12-26
Itamar Marcus pokazuje Radzie Praw Człowieka ONZ, że antysemityzm AP doprowadził do 7 października   Marcus   2023-12-24
IDF daje Hamasowi więcej informacji wywiadowczych!   Pandavar   2023-12-22
Artykuł @NYTimes o cmentarzach w Gazie to nic innego jak antysemicka teoria spiskowa     2023-12-21
Iran wzywa do równowagi grozy i strachu     2023-12-20
Zniewolenie i rzeź Czarnych Afrykanów muszą się skończyć. Ten sam dżihad, który 7 października uderzył w Żydów, od dziesięcioleci atakuje Czarnych Afrykanów   i Ben Poser   2023-12-16
Hamas tworzy nową grupę terrorystyczną, żeby zniszczyć Liban   Toameh   2023-12-16
Nienawistnicy wygrali. Młodzi Amerykanie stają się coraz bardziej antysemiccy. Amerykańska żydowska diaspora może być skazana na zanikanie     2023-12-15
Przywódcy Hamasu: Naszym celem jest ustanowienie globalnego islamskiego kalifatu, a nie tylko wyzwolenie Palestyny     2023-12-14
Czy lewicowi dziennikarze kochają Hamas?   Koraszewski   2023-12-13
Dlaczego tak trudno zrozumieć, że kłamstwo jest integralną częścią strategii Hamasu?     2023-12-12
ONZ i Hamas: Partnerzy w zbrodni   Williams   2023-12-12
Dlaczego uniwersytety Ligi Bluszczowej są tak zblazowane w kwestii ludobójstwa   O'Neill   2023-12-08
Rosną dowody na przestępstwa seksualne Hamasu – ale rośnie też obojętność świata     2023-12-06
Nie akceptuj terroryzmu jako nowej normalności   Greenfield   2023-12-02
Od rzeki do morza   Herf   2023-11-30
Jedyna droga naprzód   Koraszewski   2023-11-29
Palestyńczycy są współwinni zbrodni Hamasu   Dershowitz   2023-11-28
Skrajne poparcie dla grupy terrorystycznej Hamasu i dla zagłady Izraela   Tawil   2023-11-27
Ludobójstwo i miliony jego obrońców   Koraszewski   2023-11-25
Al-Kaida na subkontynencie indyjskim     2023-11-25
Milczenie jest w rzeczywistości współudziałem   Pessin   2023-11-24
Globalne milczenie, kiedy Pakistan nakazuje przymusową deportację 1,7 miliona afgańskich uchodźców   Ahmad   2023-11-21
Marsz dla Palestyny był marszem skrajnie prawicowym   O'Neill   2023-11-20
List otwarty Żyda do świata zachodniego po ataku Hamasu na Izrael w 2023 r    Żyd   2023-11-20
Zrozumieć koszmar wojny w Gazie   Koraszewski   2023-11-19
Hamas jest postrzegany jako przedstawiciel Palestyńczyków   Marcus   2023-11-17
Dziennikarze pomagający terrorystom przyczyniają się do wprowadzenia nienawiści do Żydów do głównego nurtu   Tobin   2023-11-16
Zaciekłe podżeganie przez Al-Azhar: Pochwały dla palestyńskich bojówkarzy dżihadu; Losem Izraela jest zagłada; USA to największy szatan; Żydzi są potomkami małp i świń     2023-11-16
Human Rights Watch: Destrukcyjny program, symboliczna równowaga   Steinberg   2023-11-15
Plakaty przedstawiające porwane izraelskie dzieci powodują traumę wśród zwolenników Hamasu   Greenfield   2023-11-14
Rozwiązanie w postaci “dwóch państw”, żeby można było mordować Żydów   Tawil   2023-11-13
Rozgrzeszenie HamasuJak „przebudzeni” zachodni radykałowie stali się moralnymi spin doktorami Hamasu.   O'Neill   2023-11-12
Skąd biorą się zaprzeczenia potwornościom 7 października?   Glick   2023-11-11
Palestyna, czyli ostrze włóczni   Koraszewski   2023-11-11
Kolejna nowa wojna? Żołnierze, którzy ścinają głowy Ormianom są bohaterami Azerbejdżanu   Bulut   2023-11-10
Nie “tylko Hamas”   i Erielle Davidson   2023-11-09
Zlikwidowanie zbrodniarzy wojennych ratuje wszystkich   Bryen   2023-11-09
Popierają „Palestynę”, ponieważ nienawidzą Żydów   Tobin   2023-11-07
Mówimy „nie” hipokryzji i nienawiści UNICEF   Steinberg   2023-11-06
Kto powiedział, że Hamas nie reprezentuje Palestyńczyków?   Tawil   2023-11-04
Jak atak Hamasu zaskoczył Izrael   Greenfield   2023-11-03
Wojna z Źydami   Oren   2023-11-02
Negatywny wynik testu Hamasu   Landes   2023-11-02
Marzenie o aksamitnym Palestyńskim Państwie Hamasu i Innych   Koraszewski   2023-11-01
Powraca oszczerstwo o rytuale krwi   Dershowitz   2023-10-31
Jak Iran bezpośrednio wspierał atak Hamasu na Izrael   Toameh   2023-10-30
Który z nich powinien otrzymać pomoc humanitarną?   Pandavar   2023-10-29

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk