Dlaczego Żydzi są rdzenną ludnością Palestyny – a Arabowie nie są

Autorka tych słów nie tylko nie stosuje słowa „rdzenny” do Żydów, ale według niej to Arabowie są rdzenną populacją Palestyny.

Czy ma rację?

No cóż, jeśli spytacie Saeba Erekata, głównego palestyńskiego negocjatora, to powie wam, że jest "dumnym synem Kananejczyków" z historią w Jerycho idącą wstecz około 10 tysięcy lat. (hat tip Elder of Ziyon)

Bądźmy jednak poważni.

W 1946 r. zwołano Anglo-American Committee of Inquiry, by zbadać polityczne, ekonomiczne i społeczne warunki w ówczesnej Palestynie w celu wydania rekomendacji w sprawie żydowskiej imigracji i osadnictwa. Komisja przeprowadziła konsultacje zarówno z Arabami, jak z Żydami.  

W Rozdziale VI ich raportu Komisja przedstawiła stronę arabską:

Schodząc do spraw absolutnie podstawowych, sprawa arabska opiera się na fakcie, że Palestyna jest krajem, który Arabowie zajmowali od ponad tysiąca lat, oraz na zaprzeczeniu żydowskich roszczeń historycznych do Palestyny. [podkreślenie dodane]

To były dobre, dawne dni – kiedy Arabowie zadowalali się tylko zaprzeczaniem żydowskich związków z tą ziemią bez odczuwania potrzeby przesadzania własnych.

Zasadniczo istnieją trzy sposoby, na jakie Arabowie mogli znaleźć drogę z Arabii do Judei:

o Inwazja z następującą po niej okupacją i zasiedleniem ziemi
o Nawrócenie Żydów na islam (co już omawialiśmy)
o Imigracja z powodu problemów ekonomicznych tam, gdzie żyli i/lub ekonomicznych możliwości w Palestynie

Ale ilu właściwie Arabów, żyjących dzisiaj w Izraelu, to potomkowie pierwotnych najeźdźców arabskich z VII wieku?

W artykule Whose Palestine? – recenzji z książki Joan Peters From Time Immemorial -- Erich Isaac i Rael Jean Isaac piszą:

Palestyńscy Arabowie nie tylko nie są potomkami Kananejczyków, ale jest bardzo wątpliwe, że więcej  niż garstka jest wśród nich potomkami tych, którzy osiedlili się w tym kraju po podboju arabskim w VII wieku. Przez ponad tysiąc lat po podboju arabskim Palestyna przeżywała serię dewastujących inwazji, po których następowały masakry istniejącej populacji: po podbojach Turków Seldżuckich i Fatymidów przyszli Krzyżowcy, po których przychodziły fale mongolskich plemion, a za nimi Tatarzy, Mamelucy  i powracający napastnicy beduińscy.  

Wyjaśniają następnie, że podczas gdy kolejne rozmaite inwazje zmniejszały liczbę potomków tych Arabów, którzy pierwotnie najechali tę ziemię, zagraniczni Arabowie, którzy imigrowali w XVIII i XIX wieku jeszcze bardziej rozcieńczyli oryginalną populację najeźdźców:

•      Egipcjanie przybywali w wielu falach, szczególnie w latach 1832 - 1840.
  o  Sudańczycy zasiedlili tereny podmokłe.
  o  Plemiona Beduinów przybywały aż z Libii, żeby osiąść na równinie nadbrzeżnej.
  o  Libańscy chrześcijanie zasiedlili opuszczone wsie w Galilei
  o  Ormianie, Syryjczycy i Turcy osiedli w miastach nadbrzeżnych
  o  Francuska ekspansja do Afryki Północnej dała w wyniku fale uchodźców imigrujące do Palestyny
  o  Wielu zwolenników algierskiego przywódcy oporu, Abd el Kadera, założyło wsie w Galilei
  o  Rosyjska ekspansja na Kaukaz doprowadziła do emigracji wielu muzułmańskich ludów (Czerkiesów i Gruzinów) do Palestyny
  o  Wejście Austriaków na Bałkany doprowadziło do emigracji bośniackich muzułmanów do Palestyny.
  o  Imigrowali także Turkmeni z rosyjskiej Azji Środkowej i Kurdowie.  

W 1931 r. zamiast arabskiej populacji, która mogła prześledzić swoich przodków do VII wieku (nie mówiąc już o tysiącach lat) spis powszechny w Palestynie wyliczał miejsca urodzenia mieszkańców Jerozolimy i całej Palestyny: Syria, Transjordania, Cypr, Egipt, Irak, Jemen, Persja, Turcja, Algieria, Maroko, Trypolis, Tunis, Albania, Francja, Grecja, Hiszpania, Wielka Brytania, ZSRR, USA, Ameryka Środkowa i Południowa i Australia. [Patrz From Time Immemorial, s.227, cytat z Census of Palestine-1931, vol I, Palestine; Part I]

Daniel Pipes cytuje z 11. wydania Encyclopedia Britannica, (1910-1911). Hasło o ”Palestynie” napisał irlandzki archeolog, Robert Alexander Stewart Macalister, który notuje także, że populacja Palestyny była wówczas niejednorodną mieszanką:

Na mieszkańców Palestyny składa się duża liczba elementów, różniących się bardzo etnologicznymi przynależnościami, językiem i religią. Jako ilustrację ich różnorodności ciekawe jest pokazanie, że na początku XX wieku listę nie mniej niż 50 języków, jakimi mówiono w Jerozolimie, spisali ludzie, których różne oficjalne stanowiska umożliwiły im posiadanie dokładnej informacji na ten temat.

Macalister opisuje miasta:

W każdym jest przede wszystkim duży element arabski… Są bardzo duże grupy z krajów śródziemnomorskich, szczególnie Armenii, Grecji i Włoch, głównie zajmujące się handlem. Niezwykły rozwój żydowskiej kolonizacji od 1870 r. spowodował rewolucję w równowadze populacji w niektórych częściach kraju, a zwłaszcza w Jerozolimie.

Pipes podsumowuje artykuł:

Ten przegląd Palestyny wymienia nie mniej niż 20 zagranicznych grup etnicznych poza lokalnymi fellahami (rolnikami) i Żydami: Asyryjczycy, Persowie, Roma, Arabowie, Krzyżowcy, Nawarowie, Turcy, Ormianie, Grecy, Włosi, Turkmeni, Motawila, Kurdowie, Niemcy, Bośniacy, Czerkiesi, Sudańczycy, Algierczycy i Samarytanie.

W artykule Were the Arabs Indigenous to Mandatory Palestine? Sheree Roth powołuje się na książkę The Rape of Palestine, napisaną przez Williama B. Ziffa -- współzałożyciela Ziff-Davis Publishing Company. W książce wydanej w 1938 r. Ziff pisze, że mieszanka imigrantów w Palestynie składa się nie tylko z tych, którzy uciekli przed czymś lub uciekali do Palestyny. Czasami byli importowani:

Siłą policyjną w Palestynie zawsze byli zagraniczni żołnierze. Tulunidzi sprowadzili Turków i Murzynów. Fatymidzi sprowadzili Berberów, Słowian, Greków, Kurdów i wszelkiego rodzaju najemników. Mamelucy importowali legiony Gruzinów i Czerkiesów. Każdy monarcha swoje osobiste bezpieczeństwo powierzał wielkim zaciągom niewolniczych wojowników. Saladyn, zagrożony przez Krzyżowców, otrzymał sto pięćdziesiąt tysięcy Persów, którzy za swoją służbę otrzymali ziemię w Galilei i okręgu Sydonu.

Z tej ludzkiej mieszaniny Żydów, Arabów, Ormian, Kałmuków, Persów, krzyżowców, Tatarów, Indian, Etiopczyków, Sudańczyków, Turków, Mongołów, Rzymian, Charmazian, Greków, pielgrzymów, wędrowców, hultajów i awanturników, najeźdźców, niewolników… utworzył się miszmasz krwi i mentalności, który dziś nazywamy „lewantyńskim”…

Ziff uzupełnia listę imigrantów i podaje trochę liczb:

W czternastym wieku susza spowodowała imigrację do Palestyny osiemnastu tysięcy „namiotów” Jurackich Tatarów z Eufratu. Wkrótce podążyło za nimi dwadzieścia tysięcy Aszirich pod dowództwem Gazy i cztery tysiące Mongołów pod dowództwem Moulaia, którzy okupowali Dolinę Jordanu i osiedlili się na południe od Jerozolimy. W ich ślady poszły plemiona Kajsaitów i Jemenitów…

W 1830 r. Albański najeźdźca Mehmet [Muhammad] Ali skolonizował Jaffę, Nablus i Bet Szean egipskimi żołnierzami i ich sudańskimi sprzymierzeńcami. Czternaście lat później, Lynch oceniał, że trzynaście tysięcy mieszkańców Jaffy składało się z ośmiu tysięcy Turko-Egipcjan, czterech tysięcy Greków i Ormian i jednego tysiąca Żydów i Maronitów. Nie sądził, by w mieście w ogóle byli jacyś Arabowie.  

Sto lat temu [Jaffa] miała populację czterech tysięcy mieszkańców. Dzisiaj ma siedemdziesiąt tysięcy, głównie Arabów, którzy są w znacznej mierze potomkami Egipcjan i Etiopczyków sprowadzonych przez zdobywcę Ibrahima Paszę [syna Muhammada Alego]. Kilka tysięcy Żydów, którzy tam żyli, uciekło podczas pogromów 1936 r., porzucając swoje sklepy i dobytek.

Jest wiele sposobów na opisanie tej arabskiej populacji – ale rdzenność najwyraźniej nie jest jednym z nich.

Co ważniejsze, biorąc pod uwagę ten trwający napływ wszystkich tych różnych narodowości i grup etnicznych, arabskich lub nie, żydowska imigracja, czy to w XX wieku, XIX wieku, czy jeszcze wcześniejsza, jest z pewnością nie mniej istotna.

Jest to tym bardziej prawdą, że Żydzi mają rdzenne związki z tą ziemią.

Według UNHCR Resettlement Handbook (2011):

Rdzenne grupy są potomkami ludów, które zamieszkiwały ziemię lub terytorium przed kolonizacją lub ustanowieniem granic państwowych. Często wykazują silne przywiązanie do ziemi swoich przodków i jej zasobów naturalnych, która to cecha może wyróżniać ich od innych grup mniejszościowych. Mogą mieć także odrębne systemy społeczne, ekonomiczne i polityczne, języki, kulturę i wiarę. Ich prawo do samostanowienia zakłócała często migracja innych grup etnicznych na terytorium, gdzie mieszkają. (s. 201)

W Palestynie była ciągła obecność żydowska. Żydzi dzisiejszego Izraela są potomkami Żydów, którzy żyli w tym kraju na długo przed arabską okupacją Palestyny w VII wieku. Silne przywiązanie Żydów do ziemi ich przodków jest dobrze udokumentowane w ich odrębnej historii, kulturze, miejscach świętych, języku i literaturze. I, tak, ich prawo do samostanowienia było często zakłócane: przez inwazje i migracje Arabów – i dzisiaj przez palestyńskich Arabów. 

W odróżnieniu od tego historia, kultura, miejsca święte, język i literatura palestyńskich Arabów są związane, podobnie jak wszystkich innych Arabów,  z Arabią.

Zgodnie z tym, proszę zauważyć, że w 2007 r. Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych uchwaliło  Deklarację Praw Ludów Tubylczych:

Artykuł 11
1. Ludy tubylcze mają prawo do praktykowania i ożywienia swoich kulturowych tradycji i zwyczajów. Obejmuje to prawo do zachowania, chronienia i rozwijania byłych, obecnych i przyszłych przejawów ich kultur, takich jak miejsca archeologiczne i historyczne, artefakty, wzory, ceremonie, technologie, sztukę i literaturę.

Artykuł 31
1. Ludy tubylcze mają prawo do zachowania, kontrolowania, chronienia i rozwijania swojego dziedzictwa kulturowego, tradycyjnej wiedzy i wyrazów tradycyjnej kultury, jak również przejawów ich nauki, technologii i kultury, włącznie z zasobami ludzkimi i genetycznymi, nasionami, lekarstwami, wiedzą o właściwościach  fauny i flory, tradycja ustną, literaturą, wzorami, sportami i tradycyjnymi grami oraz sztuką. Mają także prawo do własności intelektualnej takich wyrazów dziedzictwa kulturowego, tradycyjnej wiedzy i tradycyjnej kultury.

Ta deklaracja powinna w pełni być stosowana do rdzennych praw Żydów w Izraelu.

Zamiast tego widzimy, że ONZ łamie własną deklarację, na przykład przez UNESCO, próbującą uzurpować dla innych rdzenne żydowskie więzi z Hebronem i Jerozolimą, i rdzenny żydowski związek i prawo do Wzgórza Świątynnego.

Kiedy ONZ postanowi poważnie potraktować prawa ludów tubylczych, powinna poinformować o tym Izrael.  

Why Jews Are Indigenous To Palestine -- And Arabs Are Not

Elder of Ziyon, 18 września 2018

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Daled Amos
(Bennet Ruda) 

Amerykański bloger piszący o historii i problemach Bliskiego Wschodu, a w szczególności Izraela.  http://daledamos.blogspot.com/