Czy poczucie winy zabija Zachód od środka?

Na zdjęciu: Rzeźby z wschodniego frontonu Partenonu, pokazywane jako część marmurów Elgina w British Museum. (Zdjęcie: Andrew Dunn/Wikimedia Commons)

To poczucie winy wydaje się teraz być rodzajem post-chrześcijańskiej religii zastępczej, która uwodzi wielu ludzi Zachodu. Francuski uczony Shmuel Trigano pisał, że ta ideologia zamienia ludzi Zachodu w „post-kolonialnych poddanych”, którzy nie wierzą dłużej we własną cywilizację, ale zamiast tego w coś, co ją zniszczy: w multikulturowość. Na przykład, w Francji wydano manifest wzywający do „multikulturowej i post-rasowej republiki”. Rezultatem byłaby, ujmując to słowami antropologa Jean-Loup Amselle, "wojna tożsamości" i starcia między społecznościami. W zeszłym miesiącu przywódca brytyjskiej Labour Party, Jeremy Corbyn powiedział, że jeśli zostanie premierem, rozkaże, by British Museum zwróciło Grecji marmury Elgina, fryz, który otaczał Partenon w Atenach i jest jedną z głównych atrakcji British Museum. "Cała ta kampania jest czystym szaleństwem", napisał Richard Dorment. Ale to szaleństwo szerzy się w całej Europie.

Francuski prezydent Emmanuel Macron oznajmił, że chce zmienić reguły, które sprawiają, że francuskie zbiory publiczne są nienaruszalne, i pozwolić na zwrot do Afryki dziesiątków historycznych artefaktów, które obecnie są w Muzeum Luwru. Macron mianował dwóch komisarzy, senegalskiego pisarza Felwine Sarra i eksperta sztuki Bénédicte Savoya, by przygotowali raport.

Tanzania prosi o zwrot słynnego szkieletu prehistorycznego brachiozaura, głównej atrakcji Muzeum Przyrody w Berlinie. Nowe wytyczne kierujące zwrotem „obiektów kolonialnych” ogłosiła niedawno minister kultury Niemiec, Monika Grütters.

Większość historyków staje obecnie po stronie kampanii na rzecz zwrócenia tych obiektów. Jednym z nich jest David Olusoga, historyk nigeryjskiego pochodzenia, który twierdzi, że te kolonialne artefakty były „kradzieżą” popełnioną przez mocarstwa kolonialne owych czasów. Pisząc w „Telegraph”, Zareer Masani, historyk hinduskiego pochodzenia, zajmuje inne stanowisko. To byli kolonialiści, powiedział, odegrali decydującą rolę w uratowaniu tych zabytków dla cywilizacji:

"To ich oddanie, często kosztem olbrzymich, osobistych poświęceń, odkryło cuda wielu straconych cywilizacji klasycznych... Faktem jest, że nie mamy pojęcia, co stałoby się ze ‘zrabowanymi’ zabytkami świata, gdyby nie przechowały się w zachodnich zbiorach. Czy skarby Letniego Pałacu w Pekinie przetrwałyby Rewolucję Kulturalną Mao? Czy marmury Elgina przetrwałyby tureckich przewodników, którzy odbijali kawały, żeby sprzedawać je na pamiątki? Czy Daesh [ISIS] oszczędziłoby te bliskowschodnie artefakty, które przetrwały w europejskich muzeach?".

W 1969, BBC nadało serię programów Kennetha Clarka, "Civilization", badającą zachodnią sztukę i kulturę. Wówczas cywilizacja była czymś, co się gloryfikowało. W 2018 r. BBC nadało nową wersję klasycznego programu Clarka, "Civilizations" – proszę zauważyć liczbę mnogą. „Tegoroczna, XXI-wieczna wersja tego programu zwraca krytyczne spojrzenie na historię brytyjskiej cywilizacji, pytając, czy jest zbudowana na ‘rabunku i grabieży’ i kto naprawdę jest barbarzyńcą” – pisze  Hannah Furness „Telegraph”. Jednym z nowych prezenterów jest David Olusoga, historyk, który nazwał marmury Elgina „bardzo wyraźnym przypadkiem kradzieży".

Trzydzieści lat temu w książce The Tears of the White Man, francuski filozof Pascal Bruckner napisał, że "pozbawiony skrupułów i zadufany krytyk, który bez końca potępia demokrację parlamentarną, nagle jest pełen zachwytu wobec potworności popełnionych w imię Koranu, Wedów, Mao Zedonga..." Od tego czasu zachodnie elity usprawiedliwiały wiele zbrodni popełnionych w imię politycznego islamu, jak gdyby były one konsekwencjami naszych zbrodni kolonialnych.

Kiedy w Iraku tak zwane Państwo Islamskie wypędzało, mordowało i prześladowało en masse chrześcijan,  Zachód patrzył w milczeniu – jak gdyby ci chrześcijanie byli agentami zachodniego kolonializmu, a nie prawowitymi i najstarszymi mieszkańcami Bliskiego Wschodu na długo zanim Arabowie nawrócili się na islam. Kiedy tłuszcza zniszczyła Instytut Francuski w Kairze, paląc książki i zbiory, ci, którzy teraz chcą zwrócić „kolonialne artefakty”, milczeli. Kiedy prezydent Rouhani odwiedził Rzym, włoskie władze przykryły nagie posągi w Muzeach Kapitolińskich. Czy przykrywamy naszą kulturę, by zadowolić świat islamski?

Niestety, tym, co „zwracamy”, są nie tylko kolonialne artefakty, ale sama nasza duma z zachodniej cywilizacji. Nowe „przekleństwo pamięci” dzieje się w naszych muzeach, uniwersytetach i wśród liberalnej inteligencji -  i ma to głębokie konsekwencje dla naszej zdolności radzenia sobie z wrogami cywilizacji. „Postkolonialna trauma dostarcza ważnego paliwa dżihadyzmowi” – powiedział najważniejszy francuski badacz islamizmu, Gilles Kepel.

"Obrońcy skarbów", film nakręcony w 2014 r. przez George’a Clooney’ego, opowiada o grupie zachodnich kuratorów i znawców sztuki, którzy pojechali do Europy, by ratować arcydzieła sztuki skradzione przez nazistów. Była to opowieść o zachodniej odwadze i jasności moralnej podczas II Wojny Światowej. W 2015 r. ISIS zniszczyło Palmirę, jedno z najważniejszych miast starożytnego świata. Zachód jednak biernie patrzył na to zniszczenie kultury i nie wysłano żadnych „Obrońców skarbów”, by uratować Palmirę i inne zagrożone miejsca. Rosjanie, korzystając z zachodniej bierności, wkroczyli do Palmiry i najsłynniejszy dyrygent Rosji, Walerij Giergijew, podczas triumfalnego koncertu na arenie w Palmirze powiedział: "Protestujemy przeciwko barbarzyńcom, którzy zniszczyli cudowne pomniki światowej kultury”. Ludzie Zachodu odtworzyli tandetną kopię łuku Palmiry w Londynie.

Gdzie są teraz nasi Obrońcy Skarbów?

Is Guilt Killing the West from Within?

Gatestone Institute, 1 lipca 2018

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Od Redakcji „Listów”

Czy poczucie winy za imperializm jest uzasadnione? Oczywiście, pytanie jednak, czy przekłada się ono na wsparcie ekonomicznych reform, oświaty, rozdziału religii i państwa, demokracji, poszanowania praw człowieka? Obawiamy się, że jest wręcz przeciwnie. Sentymentalne gesty zastępują faktyczny szacunek i realną pomoc.  Próbując zmazać winę naszych europejskich przodków, popieramy tyranów równie i lub bardziej okrutnych wobec własnej ludności jak biali kolonialiści.