Szwedzka minister spraw zagranicznych nie jest antysemitką, ona jest demagogiem

Minister spraw zagranicznych Margot Wallström ma rację – nazywanie kogoś antysemitą tylko za promowanie palestyńskiej państwowości przynosi efekt przeciwny od zamierzonego. Jest tu tylko jeden problem. Nikt rozsądny jej tak nie nazywa. Nikt, kto jest częścią poważnej, publicznej konwersacji w Europie lub w Stanach Zjednoczonych nie stawia takiego oskarżenia. Jest to produkt jej wyobraźni.  

Nie mówię, że minister spraw zagranicznych Szwecji ma urojenia. Nie mówię, że wyobraża sobie nieistniejące rzeczy. W rzeczywistości jest gorzej: jest ona demagogiem. Wie doskonale, że żadna poważna osoba nie nazywa jej antysemitką. Stawianie przez nią tego zarzutu jest starym trikiem propagandowym. Twierdzisz, że twoi krytycy powiedzieli coś szalonego, czego nie powiedzieli, a potem spierasz się ze słowami, które włożyłaś im w usta. Widzicie, jak to działa? Wyłaniasz się z tego z opinią rozsądnego człowieka, a oni wyglądają na szaleńców.

To wszystko zaczęło się, kiedy minister spraw zagranicznych Wallström udzieliła wywiadu szwedzkiej, żydowskiej gazecie “Judisk Krönika” (Żydowska Kronika) 19 marca. Szwecja była pierwszym krajem UE, które uznało okupowane przez Autonomie Palestyńską terytoria za “Państwo Palestyna” i od 1993 r. dali im ponad 700 milionów dolarów jako pieniądze pomocowe. 

Biorąc pod uwagę silnie pro-palestyńską postawę Szwecji, nie zdziwiłem się, kiedy Wallström powiedziała prowadzącemu wywiad o swoim stałym poparciu dla palestyńskiej państwowości. Broniła nawet polityki AP płacenia uwięzionym terrorystom i rodzinom martwych terrorystów. (Tłumaczyła szwedzka dziennikarka Annika Hernroth-Rothstein.)

Minister spraw zagranicznych Wallström nie mogła także zmusić się do przyznania, że AP, która odeszła od stołu negocjacyjnego lata temu, jest odpowiedzialna za to, że nie doszło do negocjacji.

Zapytana przez prowadzącego wywiad o to, kogo należy winić za to, że nie ma pokoju,  Wallström początkowo roześmiała się (!) i powiedziała: „Czy naprawdę myślisz, że obwinię kogokolwiek?” A następnie, oczywiście zaczęła zwalać całą winę na Izrael.

Po kilku pustych słowach  o fakcie, że “każde zachęcanie do przemocy i nożownictwo także tworzy przeszkody po drugiej stronie” (bez wspominania, kto właściwie dokonuje tego “zachęcania”) Wallström doszła do swojego głównego punktu:

“Naturalnie, jeśli jesteś siłą okupacyjna, to na tobie spoczywa odpowiedzialność za nie robienie rzeczy, które hamują proces pokojowy” – oświadczyła minister spraw zagranicznych. “Więcej osiedli, więcej wyburzeń – zdaje się, że to już trzeci raz UE płaci za ten sam budynek – to nie pomaga, ale przeszkadza”.

Wallström odnosiła się do faktu, że UE bezpośrednio płaci za nielegalne wznoszenie palestyńskich budynków na terytorium pod administracją izraelską. Kiedy władze izraelskie mają czelność burzyć te nielegalne budynki, UE stawia je znowu. Izraelczycy znowu próbują egzekwować prawo. UE stawia je nielegalnie po raz trzeci.

A więc: UE sponsoruje nielegalne budowle, o których wiedzą, że Izrael je zburzy, a potem minister spraw zagranicznych Szwecji oświadcza, że “dalsze wyburzenia hamują proces pokojowy”. Czy może być większa chucpa?

I na koniec: mamy tutaj minister spraw zagranicznych, która twierdzi, że „więcej osiedli hamuje proces pokojowy”. Niemniej od 1997 aż do 2017 r. Izrael nie autoryzował ustanowienia ani jednego nowego osiedla. Kiedy w zeszłym roku Izrael oznajmił, że stworzy nowe osiedle dla Żydów wysiedlonych z miasta Amona, czołówka w „New York Timesie” oznajmiała: „Izrael aprobuje pierwsze nowe osiedle od dziesięcioleci”.

Ale fakty najwyraźniej nie interesują minister spraw zagranicznych Wallström. Interesuje ją tylko znalezienie sposobów podburzania społeczeństwa przeciwko Izraelowi. To jest prawdziwa oznaka demagoga.  

Swedish foreign minister isn’t anti-Semitic, she’s a demagogue

Israel National News, 23 marca 2018

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Stephen Flatow

Amerykański prawnik, który zainicjował szereg procesów przeciwko Islamskiej Republice Iranu w związku ze sponsorowaniem terroryzmu przez to państwo. Jego córka zginęła w zamachu terrorystycznym w 1995 roku. Wielokrotnie pomagał rządowi USA zidentyfikować organizacje, które pośredniczyły w nielegalnym przekazywaniu pieniędzy do Iranu.