Nowy rząd owadów znaleziony w bursztynie z kredy
Owad, nazwany Aesthiocarenus burmanicus i przypisany do nowego rzędu Aethiocarenodea, znaleziony w bursztynie wykopanym w Birmie, oceniono na około 99 milionów lat, w kredzie środkowej. Tutaj jest jego zdjęcie i niezwykła w nim jest „trójkątna głowa z wyłupiastymi oczyma”, opisana w artykule jako trójkąt równoramienny z przeciwprostokątną jako przodem głowy. Ten rodzaj głowy jest absolutnie unikatowy we wszystkich znanych owadach.
Stworzenie jest małe (3-4 mm długości) i bezskrzydłe, ale jest to samica i nie mamy pojęcia, jak wygląda samiec. Stopień zachowania w bursztynie jest zadziwiający.
Kształt głowy i wąska szyja doprowadziły autorów do rozważań, czy ten organizm mógł poruszać oczyma o 180°, dając mu naprawdę znakomite widzenie. Zauważcie spłaszczenie grzbietowobrzuszne:
Z powodu kształtu owada i braku skrzydeł, autorzy sugerują jego styl życia:
W oparciu o niewyspecjalizowane części gębowe A. burmanicus gen. et sp. nov. był prawdopodobnie wszystkożerny. Wąskie, spłaszczone ciało sugeruje, że mógł badać szczeliny kory oraz epifity na powierzchni drzew. W takim habitacie skrzydła mogły być przeszkodą. Długie, smukłe, wielosegmentowe czułki były przypuszczalnie używane do badania otoczenia, a długie, szczupłe nogi wskazują, że owad potrafił szybko poruszać się kiedy był zagrożony.
Ta ilustracja pokazuje dwie interesujące cechy: dziwaczny wzór szczeciny na tułowiu (strzałki na pionowym panelu na lewo, A), których funkcja jest nieznana, i jakiś rodzaj gruczołów wydzielniczych u podstawy głowy, pokazany na dolnym lewym panelu (C). Te gruczoły wyraźnie produkowały wydzielinę, kiedy owad znalazł się w pułapce żywicznej. W artykule czytamy:
Grzbietowe gruczoły szyjne były przypuszczalnie używane do obrony. Dowodem, że były to gruczoły wydzielnicze, jest obecność dwóch kulistych ciał o nieregularnych granicach, przylegających do pary gruczołów (Fig. 2C). Te kuliste ciała uważa się za wydzielinę uwolnioną, kiedy skamieniałość dostała się do żywicy.
Ten okaz jest samicą, co pokazuje “gonopor” u spodu odwłoka (poniżej). Autorzy notują, że nie jest jasne, czy samiec, którego jeszcze nie ma żadnego okazu, miałby głowę o tym samym kształcie, a może nawet miałby skrzydła. (Dobór płciowy potrafi czasami spowodować duże różnice kształtu głowy między płciami.)
Wreszcie, czy jest spokrewniony z którymś z owadów, jakie znamy? Autorzy wskazują, że okaz ma kilka cech jednego podrzędu Dermaptera (skorki), ale nie ma innych jego cech, a więc na razie ten rząd stoi sam – z nieznanymi związkami genealogicznymi.
h/t: Dom
_____________
Poinar Jr, G. and A. E. Brown. 2016. An exotic insect Aethiocarenus burmanicus gen. et sp. nov. (Aethiocarenodea ord. nov., Aethiocarenidae fam. nov.) from mid-Cretaceous Myanmar amber. Cretaceous Research 72: 100-104
A new order of insect found in Cretaceous amber
Why Evolution Is True, 29 stycznia 2017
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Profesor (emeritus) na wydziale ekologii i ewolucji University of Chicago, jego książka "Why Evolution is True" (Polskie wydanie: "Ewolucja jest faktem", Prószyński i Ska, 2009r.) została przełożona na kilkanaście języków, a przez Richarda Dawkinsa jest oceniana jako najlepsza książka o ewolucji. Jerry Coyne jest jednym z najlepszych na świecie specjalistów od specjacji, rozdzielania się gatunków. Jest wielkim miłośnikiem kotów i osobistym przyjacielem redaktor naczelnej.