Terror jest produktem ekstremizmu w mediach, meczetach i szkołach
Islamskie Państwo Iraku i Syrii (ISIS) porwało i zbiorowo zgwałciło młodą dziewczynę, wraz z nią porwano członków jej rodziny i inne dziewczęta z jej miasta i z innych skupisk Jazydów irakijskich. Zrobiono to w imię islamu, podczas gdy ekstremiści nadal publicznie wychwalają tych zbrodniarzy z fałszywymi uzasadnienia, takimi jak „dżihad” i „popieranie muzułmanów”.
Jedną z ofiar jest Nadia Murat, dzielna dziewczyna iracka, która odważyła się opowiedzieć swoją historię i historię swojej rodziny. Wywołała łkanie ludzi w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, kiedy słuchali koszmarnych szczegółów tego, co zdarzyło się jej i około 5 tysiącom kobiet irackich porwanych przez ISIS w zeszłym roku. Część tych kobiet jest nadal na terenach zajętych przez ISIS.
Oglądałem wywiad, jakiego udzieliła Hasanowi Muawadowi dla Al Arabiya. Nie mówiła o swojej osobistej tragedii, ale o szerszej tragedii gloryfikowania tych szkaradnych idei i o tym, jak młodzi mężczyźni popełniają takie potworności, podczas gdy setki duchownych je uzasadnia.
ISIS dokonało egzekucji 700 nieuzbrojonych mężczyzn w jej mieście w ciągu jednej godziny i bez żadnego powodu. Wszyscy byli rolnikami. Murad powiedziała, że ona i jej rodzina zostali zabrani do Mosulu, Tal Afar i Al-Hamdanija, i że była wielokrotnie gwałcona. Nie wie, co stało się z jej rodziną. Nikt nie może wybaczyć sprawcom tych zbrodni ani tym, których reprezentują.
Powiedziała, że mimo gniewu i bólu chce skupić się na przekonaniu społeczeństwa, by odrzuciło ekstremizm i nie nienawidziło społeczeństwa, z którego pochodzą ci zbrodniarze ISIS. Jednak jej tragedia i tragedia jej ludu na zawsze pozostanie hańbą całego świata. Jak mogą takie zbrodnie zdarzyć się w XXI wieku z powodu idei, które są propagowane przez media, meczety i szkoły? Dlaczego nie zostały zakwestionowane przez wszystkie te lata?
Problemem jest ekstremizm lub raczej ci, którzy głoszą ekstremizm. Niekoniecznie żyją oni w Al-Rakka lub Mosulu. Mogą żyć w Paryżu lub Kuala Lumpur. Pozwalają na gwałt, morderstwo i agresję wobec każdego, o którym myślą, że nie jest taki jak oni. To oni są źródłem choroby.
Kilka dni temu ekstremistyczny kaznodzieja, Wagdy Ghoneim, oskarżył nieżyjącego egipskiego naukowca i laureata Nagrody Nobla, Ahmeda Zewaila, o apostazję. To jest nowe przestępstwo, popełnione publicznie, i nikt niczego w tej sprawie nie robi. Ghoneim cytuje ekstremistycznego uczonego, Nasira al-Fahda, który jest takim samym przestępcą jak on. Jedyną różnicą jest to, że Fahd jest aresztowany w Arabii Saudyjskiej, podczas gdy Ghoneim jest na wolności, mówi, co chce bez pociągnięcia go do odpowiedzialności i podżega ludzi wystąpieniami w telewizji i na kontach mediów społecznościowych. Jest wielu takich jak on.
Sytuacja jest wyjątkowa i terroryzm nie ustanie, jak długo ekstremistyczni kaznodzieje i uczeni nie zostaną ostrzeżeni i ukarani za swoje ekstremistyczne wezwania. Terroryści, którzy mordują i gwałcą są obecni na całym świecie i są wytworem ludzi takich jak ten Ghoneim, który oskarża innych o apostazję i przeklina ich.
Przypis:
[1] English.alarabiya.net, 11 sierpnia 2016.
Źródło: MEMRI, specjalny komunikat nr 6570, z 12 sierpnia 2016r.
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Odwiedź polską stronę MEMRI: http://www2.memri.org/polish/
Od Redakcji:
Jakże różna jest ta ocena arabskiego dziennikarza od wypowiedzi prezydenta Obamy, kanclerz Merkel czy papieża Franciszka, którzy wszyscy powtarzają, że terroryzm nie ma nic wspólnego z religią. Czy można wykluczyć, że papież może być w błędzie? Papież mówił:
„To jest wojna, nie należy obawiać się powiedzenia tego… Mówię o wojnie interesów, o pieniądze, o zasoby naturalne, o panowanie nad narodami, ale nie o wojnie religii. Religie nie chcą wojny. Inni chcą wojny”.
Papież jest jeden, nauczycieli religii setki tysięcy, aprobują mordy i gwałty, zachęcając do przemocy i podboju odwołują się nie do chciwości, a do Boga; ich wychowankowie mordując krzyczą Allahu Akbar, często wiedząc, że za chwilę zginą, gotowi są zginąć, wierząc w niebiańską nagrodę, zginąć za religię, której uczyli się w świątyni i w szkole, a nie za chciwość.