Antysyjonizm: XXI-wieczne wcielenie najdłuższej nienawiści

Ponadto, w czasie, kiedy francuska głowa państwa otwarcie zadaje wszystkim słuchaczom pytanie, które piętnaście lat temu wydawałoby się absurdalne – “Czy jest przyszłość dla Żydów w Europie?” – można by oczekiwać więcej paneli na ten temat. Choć jednak było ponad dwieście paneli i ponad tysiąc uczestników, nie było ani jednego o ideologii dżihadu, która obiera za cel postępowe społeczeństwo obywatelskie Europy, i z wyjątkiem naszego panelu, nie było niczego o głównym celu wroga, o Żydach.

W pewnym momencie uczestnik naszego panelu o ruchu Bojkotu, Dywestycji i Sankcji (BDS) nazwał ten ruch “antysemickim”. Panelista obok mnie niemal wyskoczył ze skóry. Najwyraźniej uznał to za obraźliwe. Był w niewłaściwej sali, wśród tych, z którymi “dobrzy ludzie” nie rozmawiają.

Ta reakcja uderzyła mnie szczególnie silnie, ponieważ wcześniej byłem na zupełnie innej konferencji w Bloomington, Indiana. Konferencję Anti-Zionism, Anti-Semitism and the Dynamics of Delegitimization zorganizował Institute for the Study of Contemporary Anti-Semitism Alvina Rosenfelda. Uczeni zebrali się, by przedyskutować sposoby, na jakie antysyjonizm powtarza wzory antysemickie przez wypracowywanie zjadliwie antyizraelskiej narracji i omawiali skutki tego zjawiska nie tylko dla Izraelczyków i Arabów, ale dla tkanki obywatelskiej społeczeństw zachodnich, gdzie te idee mocno się zakorzeniły.

Uczeni, którzy znają longue durée toksycznych nurtów nienawiści do Żydów, badali ich zaskakujące życie po Holokauście i ich nagłe ponowne pojawienie się w XXI wieku; jak ta nienawiść, tysiąclecie za tysiącleciem, adaptuje się do sytuacji, niestrudzenie szukając akceptowalnego sposobu prześladowania Żydów i nienawidzenia Żydów. Jak przypomniał jeden z mówców, termin “antysemityzm”, który teraz, po Holocauście, jest brzydkim słowem, został wprowadzony jako nowa, naukowa, akceptowalna forma żydożerstwa. Zmiana nazwy była potrzebna, bo, jak mogli szanujący się, oświeceni ludzie oskarżać Żydów o zabicie Boga, w którego sami nie wierzyli?   

Tak więc pytaniem jest, czy antysyjonizm jest nowym, uprawnionym sposobem nienawidzenia Żydów?

Globalna, postępowa lewica

Trudno zaprzeczyć, że lewica, jeśli chodzi o Izrael, ma skłonność zarówno do żarliwego oburzenia, jak do tolerowania mowy nienawiści. Mówcy w Bloomington, jeden za drugim, opisywali szczegółowo sposoby, na jakie konstelacje rzucanych przez tysiąclecia antysemickich stereotypów pojawiają się teraz ponownie, przetłumaczone na akceptowalny język przez rewolucyjnych antysyjonistów. W memie za memem widzimy, symbol nienawiści za symbolem nienawiści demonizujące karykatury, oskarżenia przypominających nazistów Żydów o mordowanie dzieci. Ci nowi żydożercy to zdumiewające połączenie dżihadystów i radykalnie postępowców, którzy razem tkają paranoiczną sieć nienawiści wokół Izraela.

Mówcy opisywali mutację antysemityzmu od drugiej połowy XX wieku: zaczynając bezpośrednio po II wojnie światowej, nabierała przyspieszenia w latach 1960., w ONZ wraz z rezolucją “syjonizm=rasizm” w latach 1970., w reakcji na Sabrę i Szatillę oraz pierwszą intifadę w latach 1980., sięgając do nowych szczytów intensywności i rozprzestrzeniania wraz z doniesieniami z drugiej intifady (2000), do konferencji w Durban (2001), do “masakry” w Jenin (2002), i trwa do dnia dzisiejszego.

A tuż za tą, z lekka tylko przysłoniętą, palestyńską propagandą nienawiści przyszedł pełniejszy, bardziej paranoiczny, żydożerczy dyskurs dżihadystów, zsekularyzowany obecnie i zwracający się pełną parą przeciwko syjonizmowi: Izraelczycy są prawdziwymi nazistami; są takimi rasistami, że wierzą, iż jako lud wybrany mają “licencję na zbijanie” gojów. To samo, liczące tysiąclecia piętno żydowskie, to samo piętno kainowe, ta sama agresywna zawiść – ale teraz postępowa opinia świata na nowo przybiła to piętno na czole (jedynego) narodu żydowskiego, pod sztandarem całkowicie prawomocnej, wręcz szlachetnej sprawy antysyjonizmu.

W tej propagandzie Izrael jest przedstawiany jako ostatnia i najohydniejsza resztka minionej już hegemonii imperialistyczno/nacjonalistycznej Zachodu. Ale w rzeczywistości Izrael jest jedynym miejscem, które gwarantuje swoim obywatelom, włącznie z muzułmanami, rozległe prawa i swobody. Tylko w Izraelu muzułmanie mogą swobodnie praktykować swoją wiarę (stosunkowo) bezpieczni przed dżihadystyczno-sekciarską agresją. Izrael jest jedyną demokracją na pustyni autorytarnej polityki arabskiej, tak wyraźnie widocznej w dzisiejszych krwawych wojnach sekciarskich i plemiennych.

Niemniej w mentalności warstw postępowych to Izrael jest na ławie oskarżonych. Organy ONZ kompulsywnie potępiają jego “łamanie praw człowieka”, celuje w niego wojna prawna prowadzona przez BDS, kampusy i internet rozbrzmiewają retoryką i inicjatywami, by uczynić z niego pariasa, podczas gdy otaczające go kraje arabskie rozlatują się w chaosie, którym żywią się dżihadyści.  

Wszystko to wywołuje następujące pytania: dlaczego dzisiejsi ludzie postępowi przyjmują z otwartymi ramionami grupy, które publicznie propagują ludobójczy antysemityzm? Dlaczego używają tak ziejącej nienawiścią retoryki z tak straszliwą historią? Dlaczego Judith Butler oznajmiła, że Hamas i Hezbollah są częścią “globalnej, postępowej lewicy”? Kto może być do tego stopnia głupi, by wyobrażać sobie, że dżihadyści, zdecydowani na podbój świata, są antyimperialistami? I dlaczego lewica w obliczu narastających horrrorów dżihadyzmu XXI wieku nadal twierdzi uparcie, że “naziści” są tutaj, w Izraelu?

Lewicowy, świecki supercesjonizm

Z religijnego punktu widzenia ten konflikt obraca się wokół konkurujących wielkich narracji supercesjonistycznych: Kto jest prawdziwym wybranym ludem?” Na samym początku chrześcijanie twierdzili, że zastąpili Żydów, a muzułmanie twierdzili, że zastąpili jednych i drugich. Każde to supercesjonistyczne twierdzenie opiera się na “narracji zastąpienia”, w której nowoprzybyły natychmiast zastępuje poprzedniego pretendenta jako “wybrany” i pozbawia tego poprzedniego pretendenta pożądanego statusu. Narracje zastąpienia roszczą sobie monopol na zbawienie.

Ten syndrom jest dzisiaj najsilniejszy wśród globalnych dżihadystów: ich planem milenijnym jest podbicie świata i nadanie wszystkim harbis, którzy nie nawrócą się ani nie zginą, podrzędnego statusu zimmi. Żydzi, najbardziej zatwardziali ze wszystkich ludzi, szczególnie w nowoczesnym świecie, muszą zostać wyeliminowani, by islam mógł triumfować i kwitnąć. Dzihadyści nie mają żadnego problemu z antysemickim dyskursem nazistów, ponieważ mają tę samą paranoidalną wersję ludobójczego supercesjonizmu: wytęp rywalizujący “wybrany lud” lub zgiń.

Trudniej dostrzec świecki supercesjonizm sojuszników dzihadystów z globalnej, postępowej lewicy. Większość ludzi postępowych twierdzi stanowczo, że nie są antysemitami: Żydzi jako obywatele globalnej diaspory są w porządku, wręcz wspaniali! Niekonsekwentne zachowanie zaczyna się jednak, gdy tylko ci ludzie postępowi XXI wieku kierują swoją uwagę na jeden z najbardziej niezwykłych tworów nowoczesnego świata: “suwerennych Żydów”. Tutaj odkrywamy, że dla dzisiejszych postępowych, tak jak dla Watykanu w XX wieku i dla muzułmańskich i chrześcijańskich triumfalistów przez ponad 1400 lat, suwerenni Żydzi – tj. obecnie, Izraelczycy – zdecydowanie nie są w porządku. Od roku 2000 Izraelczycy stali się nowym, prawomocnym obiektem szeroko rozprzestrzenionej pogardy i nienawiści wśród zachodnich elit kulturalnych.  

Supercesjonizm wśród ludzi postępowych spoczywa na moralnie sadystycznej, “świeckiej” narracji zastąpienia: Izrael zastąpił nazistów, a Palestyńczycy zastąpili Żydów epoki Holocaustu. Niezależnie od tego, jak ujmująca może wydawać się laureatom Nagrody Nobla historyczna ironia takiej inwersji moralnej, niebezpieczne byłoby pomylenie jej z rzeczywistością, w której Izrael robi wszystko co tylko jest możliwe, by w niczym nie zachowywać się jak naziści, zaś niektórzy jego wrogowie otwarcie podziwiają nazistów.

Ta narracja zastąpienia nie tylko oferuje wolność od winy za Holocaust; oferuje także wzniesienie się moralne, szanse górowania nad Izraelem i ostrego osądzania go. “Izrael stracił całą przewagę moralną”, ogłosił wysłannik ONZ, Terje Roed-Larsen w reakcji na “masakrę” Jenin, kiedy w rzeczywistości patrzył na najniższą proporcję ofiar cywilnych w historii działań wojennych na terenach miejskich. Pojawia się głęboka dezorientacja moralna: komentatorka wiadomości w mediach głównego nurtu twierdzi, że zdjęcie 12-letniego Muhammada al Durah, złapanego w ogień krzyżowy, zastępuje i wymazuje obraz chłopca z Getta Warszawskiego.

Z tych wyżyn – europejskie supermocarstwa moralne, takie jak Szwecja, i osoby, takie jak  Jostein Gaarder – osądzają Izrael, gardząc tymi suwerennymi Żydami, karmiąc swoje supercesjonistyczne fantazje za cenę całkowitego oderwania się od rzeczywistości. Stąd jest tylko mały krok do przekształcenia upamiętniania Holocaustu w platformę ataku na Izrael jako nowej ludobójczej siły na planecie.  

Efekt megafonu

“Lewicowi” antysyjoniści pozwolili wzmocnionym internetem dżihadystom na szerzenie ich memów i symboli nienawiści na całym świecie. Dziennikarze-aktywiści, postkolonialni uczeni, feministki, wstydzący się swojego żydostwa Żydzi, aktywiści NGO, wszyscy oni zatwierdzają i wzmacniają tę narrację: obwiniaj Izrael; uniewinniaj “opór” palestyński; i odwrotnie: nie uniewinniaj Izraela i nie obwiniaj ekstremizmu dżihadu. W rzeczywistości, im bardziej szczery jest zachodni antysyjonizm, tym lepsza jest przykrywka, pod którą szerzy się nienawiść. Ludzie postępowi zapoznali kampusy z perwersyjnymi “prawami człowieka” antysyjonizmu i zmobilizowali wynikające z tego oburzenie, by uczynić Izrael międzynarodowym pariasem.

Jest dzisiaj obiegową mądrością na globalnej, postępowej lewicy uważanie antysyjonizmu za niespokrewniony z antysemityzmem i uważanie islamofobii za nowy antysemityzm. Dowody przedstawione na konferencji w Bloomington sugerują, że jest to poważnie błędna interpretacja. W XXI wieku antysyjonizm odgrywa, mutatis mutandis, tę rolę, jaką antysemityzm odgrywał w wieku XX w Europie. Wykłady wygłoszone w Bloomington pokazały jasno, że w obecnym klimacie, jeśli jesteś głośnym antysyjonistą, pracującym na rzecz globalnego upokorzenia lub wyeliminowania Izraela, to dajesz wiatr w żagle realnym, nastawionym na eksterminację żydożercom, ludziom, którzy żywią paranoidalne, ludobójcze fantazje. Kiedy lewicowcy skandują “Wszyscy jesteśmy Hezbollahem! Teraz!” lub “Muktada al Sadr – solidarność antyimperialistyczna!”, zachęcają i wzmacniają realne, XXI-wieczne wcielenia nazistowskiego delirium, a mianowicie triumfalistycznych dżihadystów..

Anti-Zionism - 21st-century avatar of the longest hatred

Fathom, lato 2016

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska