Antysemicki antysyjonizm i lewica

Lewicowy antysemityzm nigdy nie znikł. W ostatnich dekadach XX wieku stał się „antyimperializmem idiotów”, kiedy państwa stalinowskie w sojuszu z autorytarnymi państwami arabskimi i częściami zachodniej Nowej Lewicy prowadziły zajadłe, dobrze finansowane i długotrwałe kampanie antysyjonistyczne.   

Te kampanie położyły podwaliny pod formę, jaką dzisiaj przybrał lewicowy antysemityzm – antysemicki antysyjonizm.

Antysemicki antysyjonizm wykoślawia obraz i znaczenie Izraela i syjonizmu tak długo, aż oba stają się odpowiednimi pojemnikami dla pojęć, wizerunków i idei klasycznego antysemityzmu. W skrócie: tym, czym kiedyś był demonologiczny Żyd, dzisiaj jest demonologiczny Izrael – złowrogi, krwiożerczy, przeszkoda do lepszego, czystszego, bardziej uduchowionego świata.

Antysemicki antysyjonizm ma trzy składniki. Po pierwsze, jest to program polityczny, którego celem jest likwidacja żydowskiej ojczyzny.

Po drugie, jest to demonizujący dyskurs intelektualny i system pojęć: “Syjonizm jest rasizmem”; Izrael jako “osadnik-kolonialista”, który etnicznie wyczyścił “rdzenną” ludność, przeszedł do budowy państwa apartheid, a teraz zajmuje się narastającym ludobójstwem Palestyńczyków.

Po trzecie, jest to globalny ruch społeczny (ruch Boycott Divestment and Sanctions czyli BDS).

Niepokój w sprawie Jeremy’ego Corbyna nie jest spowodowany tym, że on sam pozwala sobie na antysemityzm. Niepokój budzi fakt, że pozwala on na antysemityzm innym, jeśli tylko nie noszą mundurów i nie mówią po niemiecku. Kiedy staje przed antysemickim antysyjonizmem, pomija antysemityzm. Na przykład, bronił antysemickiego islamistę palestyńskiego, Raeda Saleha, mimo że ohydna nienawiść Saleha do Żydów była powszechnie znana (i, co więcej, udokumentowana przez sądy).

Dzisiaj nastała wiosna dla lewicowego antysemickiego antysyjonizmu. Mamy lewicowego poetę, Toma Paulina, który porównuje Izraelską Armię Obronna do SS; lewicowego pastora Kościoła anglikańskiego, Stephena Sizera, który daje link do artykułu twierdzącego, że Żydzi są sprawcami 9/11, a potem mówi, udowodnij, że nie są; lewicowego artystę komediowego, Alexeia Sayle, który dowcipkuje, że Izrael jest Jimmym Saville narodów; lewicującą członkinię Izby Lordów, Jenny Tonge, która żąda dochodzenia, czy misja ratownicza wysłana przez Izrael na Haiti miała tajny program wycinania narządów ludzkich dla Żydów w Izraelu. I tak dalej.

Lewica wpadła w ten opłakany stan, ponieważ chciała rozpuścić żydowską odrębność narodową w rozpuszczalniku postępowego uniwersalizmu. Myśleliśmy, ze proletariat dokona rewolucji, która rozwiąże raz na zawsze „kwestię żydowską”.

Kiedy jednak nie udała się europejska rewolucja socjalistyczna i zatriumfowały faszyzm i nazizm, z kulminacją w Holocauście, atrakcja uniwersalizmu lewicy była w strzępach.

 
W reakcji na tę erupcję nienawiści w historii świata – kiedy Europa “wyrzygała swoich Żydów”, by zacytować historyka izraelskiego Zeeva Sternhella – Żydzi nalegali na własną definicję swojego sposobu uczestnictwa w emancypacji uniwersalnej: tj. na syjonizm i stworzenie państwa Izrael.

Tragicznie, część lewicy – nie cała lewica – nie dostała tej informacji. I wszystko polega na tej porażce wyobraźni.  

Antysyjonizm stał się reakcyjnym programem unicestwienia żydowskiej ojczyzny, programem, który zszedł się z nacjonalizmem arabskim, a później także z radykalnym islamizmem, które oba mogły być teraz kodowane przez lewicę jako wyjątkowo postępowe.

Znana profesor uniwersytetu, Judith Butler, powiedziała, że Hamas i Hezbollah sa teraz “częścią globalnej lewicy”. Lub, co ujął prościej Jeremy Corbyn, są „przyjaciółmi”.

W tym momencie, oczywiście, lewica jest zgubiona.

Antisemitic anti-zionism and left

10 września 2015

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska