Zaszczyt bycia obiektem ataku cenzorów

I na tym polega problem. Ten rodzaj porównań irytuje tych, którzy są orędownikami mniej wydajnych inwestycji, szczególnie zaś topornych reakcji na zmianę klimatyczną.

Badania Copenhagen Consensus pokazują, że politycy rozważając zmianę klimatu mają praktyczne rozwiązania. Obcięcie subsydiów na paliwa kopalne jest wspaniałym pomysłem Co roku marnuje się 550 miliardów dolarów, głównie w krajach rozwijających się, na subsydia, które głównie pomagają bogatym. Potrzebny jest radykalny wzrosty wydatków na badania i rozwój zielonej energii, ponieważ innowacje obniżą ceny zielonej energii do poziomu, w którym będzie mogła wykonkurować paliwa kopalne. Dobrze zaprojektowany podatek od emisji dwutlenku węgla także pomógłby.

Nasze analizy pokazują jednak także, że podejście w stylu Kjoto – źle zaprojektowane strategie klimatyczne UE lub zobowiązanie utrzymania ocieplenia w granicach dwóch stopni Celsjusza – są kosztowne i nieskuteczne. Są znacznie lepsze sposoby wydawania pieniędzy, by pomóc planecie.

Ten wniosek wywołuje gniew niektórych aktywistów zmiany klimatu. Kiedy ogłoszono o współpracy między Copenhagen Consensus i University of Western Australia, Australijska Rada Klimatyczna pod kierownictwem paleontologa Tima Flannery’ego nazwała to “obrazą społeczności naukowej”. Wymyślając fakty Rada Klimatyczna ostrzegła zwolenników, że moim zdaniem „nie powinniśmy podejmować żadnych kroków, by złagodzić zmianę klimatu”. To ustawiło ton kolejnych ataków.

Publicysta “Sydney Morning Herald” napisał, że jestem autorem dzieła “negującego zmianę klimatyczną”: filmu dokumentalnego pod tytułem “Cool It”, badającego najinteligentniejsze reakcje na zmianę klimatyczną.W postawionym na głowie świecie tego publicysty można aprobować naukę w sprawie globalnego ocieplenia i „negować zmianę klimatyczną”.

Uniwersytet pod presją anulował kontrakt z rządem australijskim, zgodnie z którym miał gościć nowy ośrodek badawczy. Urzędujący rektor tego uniwersytetu powiedział, że wierzy, iż ośrodek ten dostarczyłby „solidnej, opartej na dowodach wiedzy i rad”, ale „skala silnej i namiętnie emocjonalnej reakcji była taka, jakiej uniwersytet nie przewidział”.

Mała, ale bardzo głośna grupa przeciwników świadomie zignorowała poparcie Copenhagen Consensus dla inteligentnych strategii klimatycznych. Zignorowali także fakt, że większość naszych badań nie ma nic wspólnego z klimatem. Skupiają się one na zdrowiu, edukacji, pożywieniu i wielu innych dziedzinach, gdzie stosunkowo małe inwestycje mogą pomóc milionom.

Ludzie zajmujący się filantropią, darczyńcy i decydenci polityczni muszą ustawić priorytety celów rozwojowych. Copenhagen Consensus dostarcza danych do zrozumienia ceny i potencjalnego wyniku każdej opcji.

Ta praca pokazała, że niektóre projekty pomocowe działają fantastycznie: na przykład, dostarczenie środków antykoncepcyjnych 215 milionom kobiet na całym globie, które nie mają do nich dostępu, zredukowałoby śmiertelność matek i pobudziło wzrost gospodarczy, dając 120 dolarów korzyści społecznych za każdy wydany dolar.

Inne strategie mają niższe mnożniki inwestycyjne. Na przykład, dostarczenie kanalizacji najuboższej połowie świata dałoby tylko 3 dolary korzyści za każdy wydany dolar. Jest to warte wykonania, ale dla rządu o ograniczonym budżecie pomocowym prawdopodobnie nie jest to najwyższy priorytet.

Powinniśmy skupiać zasoby tam, gdzie dokonają najwięcej dobra – nie tam, gdzie dadzą nam najlepsze samopoczucie. ONZ ustala 169 globalnych celów rozwojowych na kolejne 15 lat. Są to godne pochwały cele, ale razem jest to litania: zredukować szmugiel broni; finansować zrównoważone zarządzanie lasami; osiągnąć uniwersalny dostęp do wody pitnej; obniżyć o połowę zgony i okaleczenia w wyniku wypadków drogowych; podnieść dostęp do rynku dla “małych przedsiębiorstw rybołówstwa tradycyjnego”.

Badania Copenhagen Consensus pokazują, że gdyby ONZ skupiła się tylko na 19 najbardziej wydajnych projektach, każdy dolar funduszu rozwojowego dałby czterokrotnie więcej dobra.

Wśród aktywistów zmiany klimatycznej panuje jednak głębokie przekonanie, że globalne ocieplenie nie powinno być przedmiotem takich porównań. Dlatego łatwiej im używać emocjonalnych etykietek jak „negacjonista zmiany klimatu” niż uznać nasze szerokie badania o wydatkach na pomoc, rozwój, środowisko i zdrowie, po prostu dlatego, że w jednej konkretnej dziedzinie – obecnej polityce klimatycznej – pewne wyniki nie zgadzają się z ich nieustępliwymi poglądami.

“Australijska kultura otwartej debaty jest coraz bardziej chora – napisał w poniedziałek Tim Wilson, komisarz ds. praw człowieka w Australii. – Oburzenie, udawane lub nie, stało się popularnym narzędziem potępiania przeciwników, by uniknąć potrzeby rzeczywistej dyskusji o ideach”.

88-letni profesor University of Western Australia powiedział, że nigdy nie widział niczego podobnego na uniwersytecie. „Ludzie byli odrzucani z powodu niewystarczających umiejętności, ale nie dlatego, że nie mają właściwych poglądów” – powiedział profesor Hank Greenway pismu „Australian”.

Jakie są z tego nauki dla młodych akademików? Unikaj zajmowania się badaniami, które mogą dać politycznie niewygodne odpowiedzi. Trzymaj się z daleka od wyników, które inni mogą uznać za kontrowersyjne. Zastanów się, dokąd może zaprowadzić cię twoje badanie i nie idź tam, jeśli oznacza to naruszenie status quo.

Rząd australijski nadal popiera Australia Consensus, a ja nadal jestem pełen entuzjazmu do pracy z akademikami, by zbudować ośrodek badawczy, który będzie sądzony według rzeczywistych rezultatów swojej pracy, czyli wkładu w poprawienie globalnego wysiłku pomocy i rozwoju.  

Nasze badania będą nadal szły tam, dokąd prowadzą dowody ekonomiczne, nie zaś tam, dokąd chciałby nas zaprowadzić idealizm. Absolutnie nigdy nie wolno patrzyć na fakty jako na niemile widziany element debaty o taktyce.  

The honor of being mugged by climate censors

13 maja 2015

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Björn Lomborg

Dyrektor Copenhagen Consensus Center i profesor nadzwyczajny w Copenhagen Business School. Jego najnowsza książka nosi tytuł “How Much Have Global Problems Cost the World? A Scorecard from 1900 to 2050.”