Co może zagwarantować pokój między Izraelem a Hezbollahem?

Osłabiony Iran nie będzie już w stanie dostarczać Hezbollahowi broni, ponieważ Izrael bombarduje miejsca w Syrii, przez którą ta broń była dostarczana. Hezbollah jest zdany na siebie. A IDF nadal atakuje bojowników Hezbollahu, likwiduje jego przywódców i dowódców wojskowych, lokalizuje i wysadza w powietrze arsenały broni, niszczy tunele przy granicy, pozycje w południowym Bejrucie i w Dolinie Bekaa. Nic dziwnego, że nowy przywódca Hezbollahu, Naim Qassem, powiedział, że byłby skłonny do „zawieszenia broni”.

„Odstraszanie to wszystko, co się liczy” –  pisze Seth Mandel, na łamach Commentary, 30 października 2024 r.:

…Jeśli — a to wciąż mało prawdopodobne — uda się uspokoić sytuację na granicy libańsko-izraelskiej, stanie się tak z jednego i tylko jednego powodu: odstraszania.

Struktura status quo na północy Izraela sprzyja Hezbollahowi i Iranowi; równowaga sił militarnych sprzyja Izraelowi. Co jakiś czas Izrael jest zmuszony wykorzystać tę przewagę militarną, ponieważ ONZ i społeczność międzynarodowa pozwalają Iranowi i Hezbollahowi pozostawanie w pozycji umożliwiającej rozpoczęcie wojny. Celem wszystkich stron było zakończenie tych wojen, zanim rozszerzą się poza południowy Liban — innymi słowy, zanim Iran i Izrael wejdą w bezpośredni konflikt.

Cóż, przekroczyliśmy tę granicę. I zamiast wciągać świat w wielki globalny pożar, kolejne bitwy ujawniły fakt, że Iran jest znacznie słabszy niż Izrael.

Ale odstraszanie to nie tylko wojna psychologiczna. Izrael zniszczył  systemy obrony powietrznej dostarczone Iranowi przez Rosję. Samoloty IDF sparaliżowały również produkcję rakiet balistycznych w Teheranie i podobno częściowo produkcję dronów.

Oznacza to, że Iran nie może kontynuować tej wymiany ciosów, nawet gdyby chciał. Izrael mógłby jednak robić to każdego dnia tygodnia, gdyby zaszła taka potrzeba.

Hezbollah jest wyczerpany i zdemoralizowany, a Iran liże rany. Dlatego Amos Hochstein błaga wszystkich, aby wrócili do swoich narożników.

To właśnie jest odstraszeniem. Możliwe, że Iran, mimo zbolałej szczęki i mętnego widzenia, wyskoczy jednak ze swojego narożnika. Ale rezultatem niedawnego konfliktu jest to, że kolejne ataki Iranu będą prawdopodobnie słabsze niż poprzednie, a odpowiedzi Izraela będą silniejsze.

Nie, UNIFIL nie rozbroi Hezbollahu. Jego siły pokojowe nie są w stanie utrzymać pokoju i jest mało prawdopodobne, aby nagle zaczęły próbować to robić. Nie można ufać, że Hezbollah dotrzyma swojej części porozumienia. Iran nie dąży do pokoju i współistnienia. Mediatorzy z USA i Europy dostarczają im tylko przykrywki.

Pokaz siły Izraela jest jedynym liczącym się czynnikiem. Jeśli na północy zapanuje cisza, to dlatego, że Izrael przywrócił odstraszanie, a każdy, kto myśli inaczej, żyje w świecie fantazji.

Pacta sunt servanda  — „umów należy dotrzymywać” — to zasada zachodniej jurysprudencji. W jurysprudencji islamskiej traktaty pokojowe z niewiernymi mogą być przestrzegane, ale tylko do momentu, aż strona muzułmańska uzna, że jest silniejsza, w którym to przypadku słuszne i właściwe jest zignorowanie umowy i zaatakowanie niewiernych. Wzorem tego stanowiska jest Traktat Al-Hudaibijja, który Mahomet zawarł z Mekkańczykami w 628 r. n.e. Traktat ten miał obowiązywać przez dziesięć lat. Jednak, zdając sobie sprawę, że jego siły są silniejsze od sił Mekkańczyków, po 18 miesiącach Mahomet zignorował traktat i zaatakował Mekkańczyków. A wszystkie późniejsze traktaty zawierane przez muzułmanów z niewiernymi naśladują działania Mahometa, który złamał Traktat Al-Hudaibijja.

Izrael nie może polegać na zapewnieniach Hezbollahu, że tym razem naprawdę zastosuje się do rezolucji ONZ nr 1701 i wycofa się na północ od rzeki Litani. Może to zrobić tymczasowo, tylko po to, aby zmusić IDF do wycofania się z południowego Libanu, gdzie armia izraelska prowadziła pokazową kampanię likwidacji przywódców Hezbollahu, w tym Hassana Nasrallaha i jego następcy, Hashema Safieddine'a, dziesięciu z dwunastu członków Rady Dżihadu Hezbollahu i dziesiątek jego dowódców wojskowych, w tym dowódcy i zastępcy dowódcy elitarnych Sił Radwan. Ponadto, używając wszystkiego, od ataków lotniczych po pociski artyleryjskie, eksplodujące pagery i snajperów, IDF zlikwidowało około 2600 członków Hezbollahu.

Nie może też liczyć na UNIFIL, którego wojska były kompletną porażką przez ostatnie dwie dekady, kiedy nie były w stanie zmusić Hezbollahu do opuszczenia obszaru między rzeką Litani a Błękitną Linią (nazwa granicy między Izraelem a Libanem). A zeznania byłego duńskiego członka UNIFIL, opisujące strach żołnierzy UNIFIL przed Hezbollahem, źle wróżą, jeśli UNIFIL zostanie ponownie powierzone zadanie „utrzymywania pokoju”, którego te „siły pokojowe” nawet nie zamierzały realizować wcześniej. Jakim cudem UNIFIL miałby tym razem powstrzymać Hezbollah przed ponownym przesunięciem się na południe od Litani?

Jedynym pewnym sposobem, aby powstrzymać Hezbollah przed powrotem na południe od Litani, jest pozostawienie tam żołnierzy Sił Obronnych Izraela (kilka tysięcy wystarczy, aby móc szybko wezwać posiłki lądowe z Izraela lub przeprowadzić ataki powietrzne, jeśli zajdzie taka potrzeba), aby zachować pokój, czego nie udało się osiągnąć siłom pokojowym ONZ w przeszłości i czego nie uda się osiągnąć w przyszłości.

Link do oryginału: https://jihadwatch.org/2024/11/what-will-keep-the-peace-between-israel-and-hezbollah?jetpack_skip_subscription_popup

Jihad Watch, 2 listopada 2024

Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski

Hugh Fitzgerald jest publicystą Jihad Watch.