Szukając dobrego Boga w Biblii

Natomiast w niniejszej części postanowiłem zweryfikować twierdzenie o „dobrym Bogu opisanym w Biblii”. Czy rzeczywiście na podstawie lektury Pisma Świętego można wyciągnąć taki wniosek, czy raczej jest on nieuzasadniony? Zacznę może od wyjaśnienia, co rozumiem pod określeniem „dobry Bóg”. Myślę, że powinno się to rozumieć w ten sposób, iż jest on dobry dla swych stworzeń, a przede wszystkim jest dobry dla ludzi. Marcin Luter ujął to tak: „Gdyby Bóg siedział w niebie sam dla siebie, jak kloc, nie byłby Bogiem”, oraz: „Bóg bez ciała jest dla nas bezużyteczny”.

 

A więc relacje Boga z człowiekiem powinny być tego rodzaju, abyśmy jako ludzie, odnosili z nich różnego rodzaju korzyści, inaczej Bóg (a wg mnie idea Boga) byłby dla nas „bezużyteczny”.Więc tę „dobroć bożą” należy rozumieć dosłownie: jako nadprzyrodzone wypełnianie naszych potrzeb (i to nie tylko duchowych), oczekiwań, marzeń, uśmierzanie naszych lęków i realizowanie naszych najskrytszych pragnień, które w rzeczywistym  świecie nie mają szans na spełnienie. W taki zapewne sposób większość wiernych rozumie dobroć Boga: jest ona ukierunkowana na człowieka – jego „koronę stworzenia”.

 

I jeszcze jedno: w podobnych jak ten przypadkach, kiedy próbuje się analizować rozumem Biblię, nieodmiennie pojawia się ten sam problem: czy powinno się ją odczytywać dosłownie czy interpretować według określonych zasad. W dwóch tekstach, które napisałem dla dawnego Racjonalisty („Dosłowność Biblii” i „(Nie)dosłowność Biblii”), wykazałem chyba dość przekonująco (kto nie wierzy niech sam przeczyta), iż obojętnie czy zastosujemy się do pierwszego czy do drugiego sposobu, to i tak uzyskane efekty nigdy nie będą w pełni zadowalające dla osób wierzących. Zostańmy więc przy dosłownym odczytaniu tej świętej dla wyznawców księgi, gdyż to choć w części upraszcza sprawę.

 

Z przyczyn oczywistych nie będę przytaczał większych fragmentów tekstu, a jedynie te, które moim zdaniem w ewidentny sposób podważają tezę o dobroci biblijnego Bogai są sprzeczne z przedstawioną wyżej definicją „dobrego Boga”. Jednym z pierwszych wydarzeń zaprzeczających dobroci Boga w stosunku do jego stworzeń był potop:

„Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi, i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Pan rzekł: „Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi /../ bo żal mi, że ich stworzyłem”. /../ Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego: „Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciwko mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią” (BT Rdz 6,5-13).

Następne wersety poświecone są barwnemu opisowi potopu aż do momentu, kiedy już po jego zakończeniu, Noe złożył Bogu na zbudowanym przez siebie ołtarzu ofiarę całopalną ze „wszystkich zwierząt czystych i ptaków czystych”:

„Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: „Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem” (Rdz 8,20,21).

Dlaczego dałem to jako przykład zaprzeczający dobroci Boga? Zastanówmy się: co tak Boga zbulwersowało, że zdecydował się na takie drastyczne rozwiązanie? „Wielka niegodziwość ludzi”, ich „złe usposobienie od młodości” i „pełna ziemia wykroczeń przeciwko Bogu”, prawda? A skąd to wszystko się wzięło? Otóż z kary, jaką Bóg nałożył na pierwszą parę ludzi za to, iż sprzeciwili się w raju jego zakazowi; nakazał im wtedy (jako jeden z elementów kary) rozmnażać się z grzeszną naturą, która prawem dziedziczenia cech przechodziła na następne pokolenia.

 

Czy Bóg nie wiedział o tym, iż karząc pierwszych ludzi w ten sposób, doprowadzi do tego, że ich grzeszna natura przejdzie na cały rodzaj ludzki? Jako wszechwiedzący musiał wiedzieć, a jednak zdecydował się na ten masowy mord swoich stworzeń. Można więc uznać, że tym ogólnoświatowym kataklizmem, w którym z premedytacją wymordował wszystkich żyjących wtedy ludzi i wszystkie zwierzęta (prócz ocalałych w arce) ukarał ich po raz drugi za to, że żyli zgodnie ze swoją grzeszną naturą, z którą Bóg nakazał rozmnażać się ich przodkom. Czy takie zachowanie jest godne owego rzekomo dobrego Boga?

 

Ale najciekawsze w tej historii jest to, że Bóg przyczyniając się aktywnie do ocalenia Noego z rodziną i po parze zwierząt ze wszystkich gatunków żyjących na ziemi, w celu odrodzenia rodzaju ludzkiego i świata zwierzęcego – przyczynił się tym samym do rozprzestrzenienia owej grzesznej natury człowieka na cały rodzaj ludzki. Zatem ten „odrodzony” po potopie świat człowieka, włącznie z samymi ludźmi, nie będzie się niczym różnił od tego sprzed potopu. Co dał zatem ten kataklizm, skoro dzięki niemu nie udało się Bogu powstrzymać rozprzestrzeniania się zła w swoim dziele? Czy to możliwe aby w tak bezlitosny i irracjonalny sposób zachowywał się „dobry Bóg opisany w Biblii”? Następne przykłady:

„Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak, iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń, oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan” (Wj 3,21,22).

Dalej na paru stronach rozpisana jest historia 10 plag egipskich, kiedy to Bóg JESTEM, KTÓRY JESTEM 10 razy z rzędu utwardza serce faraona, aby nie wypuszczał Izraelitów z Egiptu, a potem karze go również 10 razy za to,.. iż nie wypuszcza Izraelitów. Mówiąc wprost: karze on faraona i jego lud za to, iż sam zmusił go do przeciwstawienia mu się, czyli uczynienia tego, o co mu chodziło. Doprawdy, szatańska perfidia! Bóg, który mógł spowodować, iż faraon wypuściłby Izraelitów z Egiptu bez żadnej plagi – wolał urządzić taki okrutny i obłudny „cyrk”, by w ten żałośnie infantylny sposób pokazać swemu ludowi, dziwnie pojmowaną „potęgę”.  I dalej:

„Tak mówi Pan, Bóg Izraela: „Każdy z was niech przypasze miecz do boku. Przejdźcie tam i z powrotem, od jednej bramy w obozie do drugiej i zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego”. Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza, i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów” (a wg Wulgaty zabito 23 000 mężów), (Wj 32,27,28).

Natomiast w Księdze Kapłańskiej, Księdze Powtórzonego Prawa i Księdze Liczb, znajdują się takie oto wersety:   

Ktokolwiek cudzołoży z żoną bliźniego, będzie ukarany śmierciąi cudzołożnik i cudzołożnica. Ktokolwiek obcuje cieleśnie z żoną swojego ojca, odsłania nagość ojca: będą ukarani śmiercią oboje/../ Ktokolwiek obcuje cieleśnie z synową, będzie ukarany śmiercią  /../ Ktokolwiek obcuje cieleśnie z mężczyzną, tak jak obcuje z kobietą, popełnia obrzydliwość. Obaj będą ukarani śmiercią/../ Jeżeli kto bierze za żonę kobietę i jej matkę, dopuszcza się rozpusty: on i ona będą spaleni w ogniu/../

 

Ktokolwiek obcuje cieleśnie ze zwierzęciem wylewając nasienie, będzie ukarany śmiercią.Zwierzę także zabijecie. Jeśli kobieta zbliży się do jakiegoś zwierzęcia, aby się z nim złączyć, zabijesz i kobietę i zwierzę. Oboje będą ukarani śmiercią/../ Jeżeli jaki mężczyzna albo jaka kobieta będą wywoływać duchy albo wróżyć, będą ukarani śmiercią.Kamieniami zabijecie ich” (Kpł. 20, 9 – 16,27).

 

„Jeżeli córka kapłana bezcześci siebie nierządem, bezcześci przez to swojego ojca. Będzie spalona w ogniu”(Kpł. 21,9). „Ktokolwiek bluźni imieniu Pana, będzie ukarany śmiercią.Cała społeczność ukamienuje go. Zarówno tubylec jak i przybysz będzie ukarany śmierciąza bluźnierstwa przeciwko Imieniu. Ktokolwiek zabijeczłowieka, będzie ukarany śmiercią/../ Kto zabije człowieka, będzie ukarany śmiercią”. (Kpł. 24,16,17,21,22).

 

„Według rozkazu, jaki otrzymał Mojżesz od Pana, wyruszyli przeciw Madianitom i pozabijaliwszystkich mężczyzn. /../ I rozgniewał się Mojżesz na dowódców wojska /../ „Jakże mogliście zostawić przy życiu wszystkie kobiety?” /../ Zabijecie więc spośród dzieci wszystkich chłopców, a spośród kobiet te, które już obcowały z mężczyzną. Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, zostawicie dla siebie przy życiu” (Lb 31,7, 14-18).

 

„Człowiek, który pychą uniesiony nie usłucha kapłana ustanowionego tam, aby służyć Panu, Bogu twemu, czy też sędziego, zostanie ukarany śmiercią. Usuniesz zło z Izraela. Cały lud słysząc to ulęknie się i już więcej nie będzie unosił się pychą” /../ „Winieneś go zabić, pierwszy podniesiesz rękę, aby go zgładzić, a potem cały lud. Ukamienujesz go na śmierć, ponieważ usiłował cię odwieść od Pana, Boga twojego” (Pwt 17,12,13. 13,10,11).

 

„Gdy Pan, Bóg twój, wytępi narody, których ziemię ci daje, abyś je z niej wypędził i zamieszkał w ich miastach i domach /.. / Skoro ci je Pan, Bóg twój odda w ręce – wszystkich mężczyzn wytniesz ostrzem miecza /../ niczego nie zostawisz przy życiu” (Pwt 19,1. 20,13). /../ „Słuchajcie tego słowa, które mówi Pan do was, synowie Izraela, do całego pokolenia, które Ja wyprowadziłem z ziemi egipskiej: Jedynie was znałem ze wszystkich narodów na ziemi, dlatego was nawiedzę karą za wszystkie wasze winy” (Am 3,1,2).

Może już wystarczy tych cytatów ze Starego Testamentu, chociaż podobnych w wymowie jest tam jeszcze wiele. Czy na ich podstawie da się obronić twierdzenie, iż jest w nim przedstawiony dobry biblijny Bóg? Liczne przykłady zachowań karanych śmiercią (także za byle przewinienia), zachęta, a wręcz nakazy od Boga do zabijania wrogów Izraela, jak i bluźnierców przeciwko imieniu bożemu, to tylko niektóre z przejawów bożej „dobroci”.

A jak wygląda ten sam problem w Nowym Testamencie? Czy Jezus Chrystus zasługuje na miano dobrego  Boga? (chociaż każdy, kto zna historię religii wie, iż Jezus stopniowo stawał się Bogiem na paru pierwszych soborach powszechnych). Oto niektóre fragmenty Biblii, które moim zdaniem temu przeczą:

„Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: „Bliskie już jest królestwo niebieskie”. /../ Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciwko rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. /../ Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy (Mt 10, 5-7, 21-23).

 

Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową /../ Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest mnie godzien. /../ „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. (Mt 10,34-38. 11,25).

 

Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; kto nie zbiera ze mną, rozprasza. /../ Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciw Duchowi nie będzie odpuszczone. /../ Lecz On im odpowiedział: „Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany /../

Syn Człowieczy pośle aniołów swoich; ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. /../ Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. (Mt 12,30,32,39. 13,41,49).

 

Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić na szyi i utopić go w głębi morza. Biada światu z powodu zgorszeń! /../ Lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do życia, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła ognistego. /../ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy /../ Biada wam przewodnicy ślepi /../ którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda! /.. Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujść potępienia w piekle? (Mt 18,6,9. 23,15,16,24,33).

 

Gdy Syn człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych (ludzi) od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. /../ Wtedy odezwie się do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! /../ I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mt 25,31,41,46).

To tyle cytatów z tej jednej ewangelii. Czy ich wymowa świadczy o „dobroci Bożej”, czy raczej tę rzekomą dobroć stawia pod znakiem zapytania? W następnych trzech ewangeliach powtarzają się one w podobnych fragmentach tekstu, różniąc się jednak w szczegółach. Nie będę zatem powtarzał tych samych cytatów, lecz na potrzeby niniejszego tekstu dodam inne, także podejmujące temat poszukiwania dobrego Boga w Biblii. Oto niektóre z nich:

 

„Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,16). „Kto uwierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. /../ Rzekł do nich Jezus: „Gdyby Bóg był waszym Ojcem, to i Mnie byście miłowali. Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. /../ Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. /../

 

Jezus rzekł: „Przyszedłem na ten świat aby przeprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi” /../ Jezus powiedział: „Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal. (J3,18. 8,42,44. 9,39,41). /../ Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. (Ef 2,8,9).

 

Żydzi zabili Pana Jezusa i proroków, i nas także prześladowali. A nie podobają się oni Bogu i sprzeciwiają się wszystkim ludziom. /../ Ale przyszedł na nich ostateczny gniew Boży. (Tes 2,15,16). /../ Niewolnicy! Z całą bojaźnią bądźcie poddani panom nie tylko dobrym i łagodnym, ale również surowym. To się bowiem podoba Bogu. /../ Co bowiem za chwała, jeżeli przetrzymacie chłostę jako grzesznicy? – Ale to się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienie. Do tego bowiem jesteście powołani. (1P 2,18,19).

 

„Oto przyszedł Pan z miriadami swoich świętych, aby dokonać sądu nad wszystkimi i ukarać wszystkich bezbożników za wszystkie bezbożne uczynki, przez które ukazywała się bezbożność, i za wszystkie twarde słowa, które wypowiadali przeciw Niemu grzesznicy bezbożni” (Jud 14,15).

Na tych cytatach poprzestanę, choć mógłbym przytoczyć ich dużo więcej. Powtórzę zatem pytanie: czy na ich podstawie można bez żadnych wątpliwości przyjąć tezę, iż w Biblii jest opisany dobry Bóg? Chyba każdy, kto używa rozumu zgodnie z przeznaczeniem (czyli do myślenia, a nie jedynie do wierzenia) zgodzi się ze mną, iż w Biblii próżno by szukać „dobrego Boga”, nawet przy najlepszych chęciach w tej kwestii. Christopher Hitchens w książce bóg nie jest wielki tak podsumował ten problem:

„Sklecone nieporęcznie i byle jak starożytne księgi żydowskie prezentowały Boga łatwo wpadającego w gniew, nieprzejednanego, żądnego krwi oraz o ograniczonych horyzontach, który prawdopodobnie budził większą trwogę, kiedy był w dobrym nastroju (klasyczne atrybuty dyktatora). /../ Bóg Mojżesza bez pardonu wzywał do wyrzynania innych plemion, a także zsyłał plagi, lecz kiedy groby zamknęły się nad ofiarami, zapominał już o nich, chyba, że wcześniej rzucił klątwę na ich przyszłe pokolenia. Nie tylko do nadejścia Księcia Pokoju słyszymy o potwornej idei dalszej kary i torturowania umarłych. /../ Syn Boży jest przedstawiony jako ten, który, jeśli jego łagodne słowa nie zostaną uznane za objawione, ukarze tych, którzy za nim nie podążą na wiekuisty ogień i katusze”.

Jednakże te wszystkie potworności, które potwierdzają owe cytaty, wynikające z działalności biblijnego Boga pośród rodzaju ludzkiego, nie opisują jeszcze całego zła, które zostało spowodowane istnieniem tejże religii i tego Boga. Problem bowiem istnieje w samej idei  Boga i aby go dostrzec w Biblii należy zastosować się do zalecenia wyżej cytowanego autora: „Trzeba poświęcić czas rozważaniom nad całością dzieła. Dopiero wówczas odsłoni się przed nami spiętrzenie nieprawdopodobieństw i niewiarygodności”. Ale przede wszystkim poznamy na czym polega perfidnie wyrafinowany plan „Opatrzności Bożej” w stosunku do ludzi i czym w istocie jest owo osławione i mocno eksponowane „miłosierdzie Boże”.

Jednak o tym będzie w następnej części.

 

 

Wrzesień 2016 r.                                            ----- cdn.-----