W świecie, w którym dzieci wciąż głodują, jak rozsądni ludzie mogą usprawiedliwiać wydawanie miliardów dolarów na badania kosmosu? W 1970 roku misjonarka z Afryki, siostra Mary Jucunda, zadała to pytanie naukowcowi z NASA, Ernstowi Stuhlingerowi.
Odpowiedział mądrym i wrażliwym listem, który mimo upływu lat nadal warto przeczytać. Oferuję to jako przemyślany ostatni post na rok 2022.
Oto jak zaczął Stuhlinger:
Droga Siostro Mary Jucunda,
Twój list był jednym z wielu, które docierają do mnie każdego dnia, ale dotknął mnie głębiej niż inne, ponieważ pochodził z głębi poszukującego umysłu i współczującego serca. . . .
Około 400 lat temu w małym miasteczku w Niemczech żył hrabia. Był jednym z dobrodusznych hrabiów i dużą część swoich dochodów oddawał biednym w swoim mieście. Było to bardzo cenione, ponieważ w średniowieczu panowała powszechna bieda, a epidemie dżumy często pustoszyły kraj. Pewnego dnia hrabia spotkał dziwnego mężczyznę. Miał w domu warsztat i małe laboratorium. Ciężko pracował w ciągu dnia, aby każdego wieczoru móc przez kilka godzin pracować w swoim laboratorium. Szlifował małe soczewki z kawałków szkła; montował soczewki w rurkach i używał tych gadżetów do patrzenia na bardzo małe przedmioty. Hrabiego szczególnie zafascynowały maleńkie stworzenia, które można było obserwować w dużym powiększeniu, a których nigdy wcześniej nie widział. Zaprosił tego człowieka, żeby przeniósł się razem ze swoim warsztatem do zamku i został częścią jego dworu i od tej chwili ten człowiek poświęcał cały swój czas na rozwój i udoskonalanie optycznych przyrządów jako specjalny pracownik hrabiego.
Mieszczanie wpadli jednak w złość, gdy zdali sobie sprawę, że hrabia marnuje pieniądze, jak sądzili, na bezsensowną zabawę. „Cierpimy z powodu tej zarazy”, mówili, „podczas gdy on płaci temu człowiekowi za bezużyteczne hobby!” Ale hrabia był stanowczy. „Dam wam tyle, na ile mnie stać – powiedział – ale będę też wspierał tego człowieka i jego pracę, bo wiem, że kiedyś coś z tego wyjdzie!”
Rzeczywiście, z tej pracy wyszło coś bardzo dobrego, (a także z podobnej pracy wykonanej przez innych w innych miejscach): mikroskop. Powszechnie wiadomo, że mikroskop przyczynił się bardziej niż jakikolwiek inny wynalazek do postępu medycyny i że eliminacja dżumy i wielu innych chorób zakaźnych z większości części świata jest w dużej mierze wynikiem badań, które umożliwiło wynalezienie mikroskopu.
Hrabia, poświęcając część swoich pieniędzy na badania i odkrycia, przyczynił się znacznie bardziej do ulżenia ludzkiemu cierpieniu, niż mógłby się przyczynić, dając wszystko, co mógł oszczędzić, swojej ogarniętej zarazą społeczności.
Stuhlinger wyjaśnił następnie siostrze Mary, że program kosmiczny, a zwłaszcza rozwój satelitów na dużych wysokościach, bezpośrednio przyczyni się do nakarmienia głodnych. Gromadząc globalne dane o warunkach glebowych, opadach deszczu, populacjach ryb oceanicznych itd., naukowcy i inżynierowie zajmujący się kosmosem przyczyniają się do zwiększenia produkcji żywności o miliardy dolarów rocznie.
„Epoka kosmiczna nie tylko daje nam lustro, w którym możemy się przejrzeć, ale dostarcza nam także technologii, wyzwań, motywacji, a nawet optymizmu, by z ufnością podejmować te zadania” – napisał Stuhlinger do zakonnicy. Zakończył słowami Alberta Schweitzera, lekarza, teologa i humanisty, który był laureatem pokojowej Nagrody Nobla w 1952 r.: „Patrzę w przyszłość z troską, ale z dobrą nadzieją”.
Arguable, 27 grudnia 2022
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
*Jeff Jacoby – amerykański dziennikarz, wieloletni publicysta „Boston Globe”.
