|
|
|
Maleńkie stworzenia morskie budują olbrzymie, fantastyczne domy, by chronić się i zdobywać pokarmZe wszystkich postów, jakie napisałem o zdumiewających rzeczach, jakie robią zwierzęta, dając tym świadectwo o mocy doboru naturalnego, to jest być może najbardziej zdumiewające. Dotyczy bardzo małego zwierzęcia, Bathochordaeus stygius, „ogonicy olbrzymiej”, która jest wolno pływającą morską osłonicą, strunowcem z tego samego typu jak ludzie. Ma około 4 cm długości, z „tułowiem”, gdzie mieszczą się narządy, i ogonem, który pompuje wodę, by pomóc jej w zdobywaniu jedzenia. Ogon zawiera strunę grzbietową (sztywny pręt, jaki mamy jako embriony; który rozwija się w nasz kręgosłup), jak również mięśnie, niezbędne do czynności opisanych poniżej. Rzadko jednak znajduje się „nagie” ogonice, bo budują one nie jeden, ale dwa domy dla siebie z glikozoaminoglikanów (śluzu), wielki, podobny do sieci dom o szerokości około metra oraz mniejszy, złożony dom (o szerokości około 10 cm), w których zwierzę mieszka. A oba domy są budowane i porzucane codziennie!
The Sea’s Weirdest Creatures, Now in ‘Staggering’ DetailMożna przeczytać artykuł klikając na pdf tutaj. Nie pomińcie pięciu wideo, tutaj, szczególnie tego, które pokazuje jak użyli barwionej wody, by śledzić przepływ wody przez dom. Zewnętrzna sieć (“oh”) na ilustracji (a) poniżej przypuszczalnie służy odstraszaniu drapieżników, takich jak ryby i meduzy (jak to również robi dom wewnętrzny), ale także służy do chwytania większych cząstek pokarmu, których ogonica nie mogłaby zjeść i które zatkałyby filtr. Otacza wewnętrzny dom, który jest dość złożony i służy głównie jako miejsce filtrowania organicznych drobinek i przekazywania ich do otworu gębowego ogonicy. “si” na pierwszej ilustracji jest porzuconym domem; po jednodniowym używaniu, spadają one na dno morza, gdzie inne zwierzęta zjadają je wraz z tkwiącymi w nich cząstkami pokarmu. Między zewnętrznym, „sieciowym” domem, a wewnętrznym domem są dwa kanały, które pozwalają na transportowanie żywności blisko do ogonicy: Budowę domów, szczególnie domów wewnętrznych, ustalono przy pomocy laserowego urządzenia o nazwie “DeepPIV”, pokazanego poniżej. Ustawiono je na średniej głębokości, gdzie przebywają ogonice i skany laserowe ujawniały sekcje domów, które następnie zestawiał komputer, by odtworzyć trójwymiarową budowlę. Tutaj jest zdjęcie z „New York Times”, pokazujące DeepPIV w działaniu: I wynik skanowania. Samą ogonicę widać w (a) i (b), z (b) pokazującym także filtry przy głowie (tułowiu), gdzie zwierzę może podjadać to, co złapało. Woda wpływa dwoma wejściowymi kanałami (e), a następnie jest poruszana przez bicie ogonem przez dwa inne kanały, które przesuwają pokarm do filtrów. Tutaj jest przepływ wody przez dom, jak ustalono zarówno przez laserowe skanowanie, jak przez eksperyment z zabarwioną wodą. Nie jest łatwo zobaczyć, jak przepływa woda (ale obejrzyjcie film). Po przekroczeniu komór woda płynie przez dwa filtry obok głowy, gdzie ogonica wychwytuje pokarm. Filtry zatykają się w ciągu jednego dnia i ogonica odrzuca oba domy, zewnętrzny i wewnętrzny i buduje je na nowo. Do tego potrzeba wiele metabolicznej energii! I tutaj jest WIELKA TAJEMNICA w całej tej sprawie: jak budują tę zewnętrzną sieć i ten wewnętrzny, skomplikowany dom? Przecież to, co mamy tutaj, to zasadniczo kijanka bez kończyn, niemniej w jakiś sposób potrafi zbudować dwie skomplikowane struktury ze śluzu, jedną w drugiej. Podkreśliłem to, co naprawdę powoduje opadanie szczęki w streszczeniu artykułu:
Ma zwartą konstrukcję, która potem jest nadmuchiwana! Jak takie małe stworzenie może to zrobić? No cóż, nie mamy pojęcia, więc pozostaje dużo pracy. Jasne jest, że domy – wewnętrzny i zewnętrzny są przykładami „rozszerzonego fenotypu” Dawkinsa „strukturami, które nie są częściami samego ciała zwierzęcia, ale można je uważać za rozszerzenie zwierzęcia (jak termitiera lub tama bobrów). Zachowanie tworzenia domów musi znajdować się z genomie ogonicy, bo nie uczy się jak to zrobić.
Wreszcie, tyko po to, żeby pokazać, że w żadnym razie nie jest to największy ”rozszerzony fenotyp” bezkręgowca w morzu, tutaj jest wideo olbrzymiego rurkopława (rząd w typie parzydełkowców, który obejmuje meduzy, korale i ukwiały) oceniany na 46 metrów długości. Jeszcze nie ustalono, jak poszczególne zwierzęta (“zooidy”) działają jako zespół oraz jakie są korzyści takiej długości. Ten komentarz jest z SciTechDaily:
____________________ Katija, K., Troni, G., Daniels, J. et al. 2020. Revealing enigmatic mucus structures in the deep sea using DeepPIV. Nature (2020). https://doi.org/10.1038/s41586-020-2345-2
Why Evolution Is True, 17 czerwca 2020 Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska Jerry A. Coyne Emerytowany profesor na wydziale ekologii i ewolucji University of Chicago, jego książka "Why Evolution is True" (Polskie wydanie: "Ewolucja jest faktem", Prószyński i Ska, 2009r.) została przełożona na kilkanaście języków, a przez Richarda Dawkinsa jest oceniana jako najlepsza książka o ewolucji. Jerry Coyne jest jednym z najlepszych na świecie specjalistów od specjacji, rozdzielania się gatunków. Jest również jednym ze znanych "nowych ateistów" i autorem książki "Faith vs Fakt". Jest wielkim miłośnikiem kotów i osobistym przyjacielem redaktor naczelnej.
Znalezionych 1474 artykuły. |
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||
|
