Dziwaczny rodzaj rasistowskiego patriarchatu

Te wyniki nie mogłyby istnieć w społeczeństwie przesyconym mizoginią i rasizmem. Choć jednak te nowe dane dyskredytują konwencjonalne mądrości progresistów, w bardzo wielu badaniach stwierdzono, że etniczne mniejszości i kobiety często wyprzedzają swoich białych i męskich odpowiedników, również wtedy, kiedy te tożsamości są połączone. Kilka grup mniejszości etnicznych systematycznie wyprzedza białych w wielu kategoriach – otrzymują wyższe punkty na testach, mają mniejszy odsetek skazanych na kary więzienia i wyższą oczekiwaną długość życia. Według najnowszych danych z Biura Spisów Ludności USA, przez 12 miesięcy badano średnie dochody gospodarstw domowych i wynosiły one w tym czasie dla Amerykanów różnego pochodzenia etnicznego: syryjscy Amerykanie (74 047 dolarów), koreańscy Amerykanie (76 674 dolary), indonezyjscy Amerykanie (93 501 dolarów), tajwańscy Amerykanie (102 405 dolarów) i filipińscy Amerykanie (100 273) i wszystkie one były znacznie wyższe niż dochody białych  (69 823 dolarów). Stwierdzono także znaczący wzrost dochodów wśród grup mniejszościowych. Valerie Wilson z Economic Policy Institute podaje, że od 2018 do 2019 roku najwyższe tempo przyrostu średniego dochodu spośród wszystkich głównych grup mniejszościowych miały azjatyckie gospodarstwa domowe (10, 6%) i czarne gospodarstwa domowe (8,5%) (choć ostrzega, że ogólnie nierówności pozostały „w zasadzie niezmienione”).  Według badania na dłuższą skalę to Latynosi, a nie biali, mieli największy wzrost dochodów w 2019 roku w stosunku do początków recesji w 2007 roku (chociaż pandemia pochłonęła wiele z tego wzrostu).

Szybko rosnący kobiecy sukces jest częściowo wynikiem lepszego wykształcenia. Rok 2019 był jedenastym rokiem z rzędu, w którym kobiety zdobyły więcej tytułów doktorskich niż mężczyźni. Kobiety stanowiły 57 procent wszystkich studentów amerykańskich uczelni w roku 2018 i jak podaje Ministerstwo edukacji USA, zdobyły więcej niż mężczyźni stopni licencjackich i magisterskich. Według ekonomisty z University of Michigan, Marka J. Perry’ego, “Mierząc ogólną liczbą studentów w instytucjach wyższej edukacji mężczyźni byli niedoreprezentowaną mniejszością przez ostatnie 40 lat”. Różnice kognitywne między płciami mogą pomóc wyjaśnić zróżnicowane wyniki dla obu płci - chociaż mężczyźni przeciętnie osiągają lepsze wyniki w zadaniach ilościowych i wizualnoprzestrzennych, wiele badań pokazuje, że przeciętnie kobiety mają lepsze wyniki w zadaniach werbalnych i pamięciowych oraz w testach czytania ze zrozumieniem i pisania. Według Organization of Economic Cooperation and Development:

Na poziomie podstawowym chłopcy i dziewczynki radzą sobie równie dobrze w matematyce i naukach ścisłych, ale dziewczynki mają wyraźną przewagę w czytaniu (OECD, 2012a). Na poziomie szkoły średniej, choć dziewczynki zachowują przewagę w czytaniu, pojawia się różnica na korzyść chłopców w matematyce… Różnica w czytaniu jest znacznie większa niż różnica w matematyce. Przeciętnie, różnica w czytaniu równała się 38 punktom w PISA 2012, co z grubsza odpowiada jednemu rokowi nauki. Różnica w matematyce wynosiła przeciętnie dziewięć punktów.  

Te rozbieżności można wyjaśnić kilkoma czynnikami. W badaniach odkryto, że dziewczynki mają większą samodyscyplinę i są lepsze w słuchaniu, podczas gdy chłopcy są bardziej buntowniczy, bardziej agresywni i wbrew obiegowej mądrości, bardziej wykluczający społecznie w szkole. W badaniach stwierdzono także, że dziewczynki dojrzewają w pewnych kognitywnych i emocjonalnych dziedzinach szybciej niż chłopcy, a mózgi dziewczynek rozwijają się aż do dwóch lat wcześniej podczas dojrzewania, co daje im znaczącą przewagę w szkole.

*     *     *

Bałamutne pojęcie intersekcjonalności leży u podstaw opowieści o ucisku, które są  propagowane przez współczesnych progresywnych aktywistów. Jego orędownicy utrzymują, że klasa, rasa, orientacja seksualna, wiek, gender i niepełnosprawność mogą spotęgować ucisk lub przywilej jednostki. Na przykład, kobieta z mniejszości etnicznej nie tylko spotyka się z rasizmem i seksizmem, ale także trzecim, nakładającym się uprzedzeniem (nazywanym misogynoir w wypadku czarnych kobiet), którego nie doświadcza mężczyzna z mniejszości etnicznej lub biała kobieta. Tak więc kobiety z mniejszości etnicznej są bardziej uciskane i ten ucisk jest centralny dla ich tożsamości i ogranicza ich sukces w naszym społeczeństwie.  

Niezależnie od oczywistego, teoretycznego błędu intersekcjonalności – spłaszczania ogromnej złożoności ludzkiego doświadczenia do kilku arbitralnie wybranych cech – jej zasadność rozlatuje się przy empirycznym oglądzie. Na przykład, mimo większego ucisku, jaki rzekomo dotyka czarne kobiety w porównaniu z białymi kobietami, w bardzo nagłośnionym badaniu z 2018 roku (przedstawionym w “New York Times), stwierdzono że czarne kobiety miały nieco wyższe dochody niż białe kobiety, które były wychowane w rodzinach o porównywalnych zarobkach. Z drugiej strony stwierdzono, że zarobki czarnych mężczyzn były systematycznie znacznie niższe niż zarobki białych mężczyzn z analogicznych  grup społeczno-ekonomicznych. Przy uwzględnieniu rodzicielskich zarobków czarne kobiety częściej studiowały na uczelniach niż biali mężczyźni.  

W badaniu University of Michigan porównywano trajektorie afrykańskich imigrantów – kobiet i mężczyzn – z ich amerykańskimi odpowiednikami. (Bardzo lewicujący) badacze rozpoczęli badanie w ramach intersekcjonalnej analizy, pisząc: “Podwójne upośledzenie prognozowałoby, że czarne afrykańskie kobiety będą upośledzone przez połączenie zmiennych rasy i płci”. Po przeanalizowaniu danych badacze doszli jednak do wniosku, że: „Tych wzorów jednak nie znaleźliśmy”. Choć urodzeni w Afryce czarni mężczyźni mieli niższe zarobki niż urodzeni w USA biali mężczyźni, urodzone w Afryce czarne kobiety miały wyższe zarobki niż urodzone w USA białe kobiety. Co ciekawe, badacze odkryli, że tempo wzrostu dochodów afrykańskich imigrantek było wyższe niż urodzonych w USA zarówno kobiet, jak mężczyzn. Dochody czarnych imigrantek z Afryki od roku 1990 do 2010 wzrosły o 130 procent,  przyćmiewając zarobki tak białych, jak czarnych amerykańskich kobiet.   Żadna interpretacja “zinstytucjonalizowanego rasizmu” lub intersekcjonalności nie może wyjaśnić tych złożonych, społecznoekonomicznych wyników, nawet kiedy badacze mają ideologiczne skrzywienie w tym kierunku.

Intersekcjonalność jest tak marnymi okularami, przez które patrzą, że nie mogą zrozumieć, iż często białym mężczyznom udaje się w życiu gorzej niż niektórym ludziom z najbardziej „uciskanych” grup-ofiar w naszym społeczeństwie. Na przykład, najnowsze dane spisu powszechnego wskazują, że średnie dochody pracujących na pełen etat przez cały rok palestyńskich Amerykanek (52 061 dolarów), irańskich Amerykanek (64 220) i tureckich Amerykanek (67 759) są wyższe niż średnie dochody białych kobiet (45 581). Tureckie i irańskie kobiety przewyższyły również zarobki białych mężczyzn (57 003). Olbrzymia większość tych kobiet ma nie dwa, ale trzy “czynniki ucisku” z powodu swojej płci, pochodzenia etnicznego i religii (islamu).

Postrzeganie dyskryminacji jest z konieczności subiektywne i różne postawy w grupach mniejszościowych mogą wypaczać obraz uprzedzeń rasowych. Niemniej nie wątpię, że wiele kolorowych kobiet spotyka się z dyskryminacją z powodu swojej płci, pochodzenia etnicznego lub religii, albo wszystkich trzech czynników równocześnie. Według sondażu Pew z 2017 roku, 83 procent muzułmanek w USA powiedziało, że jest wiele dyskryminacji muzułmanów, a ponad połowa muzułmanek w USA powiedziała, że doświadczyły antymuzułmańskiej dyskryminacji w ciągu 12 miesięcy przed badaniem. Jednak, jeśli ekonomiczne wyniki potraktować poważnie, siła „połączenia” seksizmu, islamofobii i rasizmu nie wydaje się być barierą dla sukcesu ani nie wydaje się wystarczająca do zdławienia ludzkiego potencjału. Wręcz przeciwnie, teoria intersekcjonalna szeroko przesadza rozmiary i wpływ uprzedzeń w naszym społeczeństwie, dając fałszywe wrażenie społecznej konkurencji między grupami, która jest grą o sumie zerowej. Jak argumentował Jordan Peterson, intersekcjonalność “wpycha ludzi ponownie w plemienne antagonizmy”.

*     *     *

Sukces Azjatów na Zachodzie od dawna był kwestionowany jako przykład “mitu modelowej mniejszości”, który zdaniem krytyków jest używany do umniejszania wpływu społecznego rasizmu. Azjatyccy imigranci, jak twierdzą ci krytycy, pochodzą z wysoko wykształconych, wyższych  warstw we własnych ojczyznach, co daje im przewagę nad urodzonymi w USA obywatelami. Jest to jednak twierdzenie, które obala samo siebie – przyznaje, że “ludzki kapitał” (rodzinne wartości, zawodowe umiejętności, etyka pracy, sprzyjające wzory kulturowe) wypierają postrzeganą dyskryminację i wpływy jakiegokolwiek systemowego rasizmu. Imigranci, którzy przybywają do nowego kraju, w którym nie są akulturowani, ale w którym ich inteligencja i obyczaje kulturowe pozwalają im z czasem na przewyższenie  rdzennych mieszkańców, obala progresywną narrację, według której sukces determinuje rasa, nie zaś zasługi.   

Choć selektywność imigracji istotnie wpływa na stosunkowy sukces Azjatów, odpowiada tylko za część powodów, dla których pewne grupy azjatyckie wyróżniają się na Zachodzie – imigranckie grupy nie są jednolicie wysoko wykształcone lub ekonomicznie zamożne. Na przykład, około 50 procent chińskich, pakistańskich, indonezyjskich, koreańskich i filipińskich imigrantów ma wykształcenie na poziomie licencjatu lub wyższe. Ale taki poziom wykształcenia ma tylko jedna czwarta wietnamskich imigrantów – mniej niż biali Amerykanie (35 procent w 2016 roku). Syryjscy imigranci mają z grubsza ten sam poziom wykształcenia, jak biali Amerykanie, a przecież syryjscy Amerykanie i reszta wymienionych powyżej grup zarabia znacznie lepiej od białych, jak pokazują najnowsze dane. Jest tak mimo faktu, że bariery językowe upośledzają imigrantów w stosunku do rdzennych Amerykanów. Tylko 34 procent wietnamskich imigrantów i 51 procent japońskich imigrantów (by wziąć te dwa przykłady) mówi biegle po angielsku (w porównaniu z dosłownie wszystkimi białymi Amerykanami) niemniej nadal mają wyższe średnie dochody na gospodarstwo domowe niż biali o około (odpowiednio) 2000 dolarów i 15000 dolarów. Koncepcja, że wszyscy – lub większość – azjatyckich imigrantów  jest z góry uprzywilejowana do sukcesu, jest mitem. Selektywność jest tylko częścią puzzla.

Niektóre grupy imigrantów o wysokim poziomie biedy wbrew przewidywaniom rozkwitają w USA. Na przykład, dzieci imigrantów z Azji Południowowschodniej, takich jak Kambodża, Wietnam i Laos stale osiągają lepsze rezultaty w nauce mimo niskiego socjoekonomicznego statusu rodziny w porównaniu do białych z analogicznych grup. W artykule Culture and Asian-White Achievement Difference, [Kultura i różnica osiągnięć Azjatów i białych] socjolodzy z University of Michigan, Airan Liu i Yu Xie, oferują metaanalizę dostępnej literatury o szkolnych osiągnięciach Azjatów. Stwierdzają, że:

Jakościowe badania wskazują, że także azjatycko-amerykańskie dzieci z upośledzonych ekonomicznie rodzin, mają szkolne osiągnięcia jak inni Azjaci (np., Lee i Zhou, 2014), co sugeruje, że dostęp do większych zasobów w domu nie jest kluczem do ich sukcesu.  

Kilka badań, w których uwzględniono czynnik samoselekcji imigrantów, nadal pokazuje, że wiele azjatyckich grup ma lepsze ekonomiczne osiągnięcia niż biali. Najwyraźniejsze różnice istnieją wśród kobiet. W obszernym badaniu z 2019 roku przeprowadzonym w Kanadzie, badacze brali pod uwagę wiek, stan cywilny, poziom wykształcenia i język ojczysty przy porównaniu rocznych dochodów między drugim pokoleniem grup mniejszości etnicznych a białymi Kanadyjczykami. Co ciekawe, żadna męska grupa etniczna w drugim pokoleniu  nie zarabiała więcej niż trzecie i dalsze pokolenia białych imigrantów (jednak bez badania korelacji z innymi zmiennymi, Azjaci Południowi, Japończycy, Koreańczycy i Chińczycy zarabiali więcej niż trzecie i dalsze pokolenia białych mężczyzn z imigranckich rodzin). Wyniki wśród kobiet różniły się jednak bardzo. Kobiety imigrantki drugiego pokolenia z Azji Południowej, z Chin, Azji Południowowschodniej i z Korei wszystkie zarabiały więcej niż trzecie i dalsze pokolenia białych kobiet. Intersekcjonalne twierdzenie o nakładaniu się ucisku znowu zawodzi, ponieważ kobiety z mniejszości etnicznych miały lepsze wyniki niż mężczyźni z tych samych grup etnicznych i w stosunku do swoich białych odpowiedniczek.

Niezwykle wysokie zarobki azjatyckich kobiet można wytłumaczyć kilkoma zanotowanymi  wzorami kulturowymi. Osiągają one najwyższe poziomy edukacji ze wszystkich dużych grup. Najczęściej też w porównaniu do innych grup kobiet wybierają studia w najwyżej płatnych dziedzinach (głównie STEM – nauki ścisłe, technologia, inżynieria, matematyka). Wybory azjatyckich kobiet w sprawach rodzinnych także silnie korelują z ich sukcesem na rynku pracy. Według CDC (tabela 11), azjatyckie matki najrzadziej mają dzieci poza małżeństwem. Tylko 11,7 procent azjatyckich dzieci rodzi się poza małżeństwem w porównaniu do 28,2 procent białych, 51,8 procent latynoskich i 69,4 procent czarnych (warto w nawiasie odnotować, że odsetek czarnych, nieślubnych dzieci w 1940 roku był niższy niż jest dzisiaj odsetek białych, nieślubnych dzieci). Ponadto, przeciętnie azjatycka matka przy urodzeniu pierwszego dziecka jest tuż po 30. roku życia. Dla białych jest to 28 lat, a dla Latynosów i czarnych 25. Azjatki rodzą także mniej dzieci niż czarne i latynoskie kobiety (ale nie mniej niż białe) i mają najniższy odsetek rozwodów. Szczególnie Japonki, Koreanki i Chinki mają niższy wskaźnik urodzeń niż wszystkie główne grupy rasowe [wykres 2 w podlinkowanym artykule]. Jak wskazują socjolodzy Arthur Sakamoto i Sharron Xuanren Wang w swoim nowym artykule, azjatyckie dzieci odnoszą korzyści ze wsparcia w rodzinie:  

W dodatku do większego prawdopodobieństwa posiadania obojga biologicznych rodziców azjatycko-amerykańskie dzieci odnoszą korzyści z częstszego posiadania dodatkowej opieki ze strony dziadka lub babci w domu (Raley i in., 2019), którzy pomagają w dostarczeniu wysokiej jakości opieki nad dziećmi, jak również wpajają bardziej tradycjonalne azjatyckie wartości (Tam i Detzner, 1998).

Samo pokazywanie tych faktów stało się kontrowersyjne z powodu obaw przed stereotypizowaniem i stygmatyzowaniem grup osiągających gorsze wyniki. Niezależnie jednak od osobistych poglądów na rodzenie dzieci bez ślubu, na małżeństwo i rodzicielstwo kulturowe zwyczaje azjatyckich kobiet – wybieranie studiów w dziedzinach o wysokich zarobkach, rzadkie posiadanie dzieci przed ślubem i posiadanie mniejszej liczby dzieci oraz wsparcie rodziny w ich wychowaniu – istotnie korelują z lepszymi wynikami: bardziej stabilnymi rodzinami, finansowym bezpieczeństwem i czasem poświęcanym karierze zawodowej.

To jednak stało się tabu w kulturze pochłoniętej strukturalną dynamiką społeczeństwa, ponieważ sugeruje, że osobiste wybory i normy kulturowe odgrywają rolę w determinowaniu wyników w życiu. Jak doradza Malcolm Gladwell w swojej książce Outliers, nie należy odrzucać behawioralnych cech powszechnych w azjatyckich kulturach – powinniśmy się od nich uczyć. Przeciętnie dzieci z azjatyckich rodzin w porównaniu do innych grup rasowych spędzają najwięcej czasu na odrabianiu prac domowych i najmniej czasu na oglądaniu telewizji. Więcej Azjatów wierzy w ideę samodzielnie wypracowanego sukcesu niż inne duże grupy – w badaniu Pew Research Center stwierdzono, że 69 procent Azjatów-Amerykanów w porównaniu do 58 procent ogółu społeczeństwa uważa, że „większość ludzi, którzy chcą coś osiągnąć, mogą to zrobić, jeśli są gotowi ciężko pracować”. W artykule Explaining Asian Americans’ Academic Advantage over Whites [Wyjaśniając przewagę akademicką Azjatów-Amerykanów nad białymi] badacze z University of Michigan i z City University of New York analizowali lepsze osiągnięcia akademickie Azjatów-Amerykanów. Odkryli, że Azjaci-Amerykanie częściej wierzą, iż wysiłek, nie zaś wrodzone zdolności, jest głównym czynnikiem determinującym osiągnięcia akademickie:

Te różnice mają znaczenie, ponieważ uczniowie, którzy uważają wysiłek za ważny, wykazują większe zainteresowanie szkolnymi zadaniami i częściej interpretują trudności jako oznakę, że należy zwiększyć wysiłek. Wiara, że osiągnięcie nie jest z góry zdeterminowane, ale jest wynikiem ciężkiej pracy, może motywować azjatycko-amerykańskich rodziców do wysokich edukacyjnych oczekiwań wobec swoich dzieci.  

W badaniu odkryli także, że “społeczno-demograficzne różnice nie wyjaśniają niemal niczego z ogólnej różnicy między Azjatami a białymi w edukacyjnym wysiłku”, co znaczy, że czynniki takie jak dochód w gospodarstwie domowym, stan cywilny, zatrudnienie i lokalizacja mają małe lub nie mają żadnego znaczenia dla ilości pracy, jaką azjatyccy studenci inwestują w swoją edukację. Co ciekawe, w tym badaniu odkryli, że rodzice z Azji Południowej mają wyższe oczekiwania w stosunku do oczekiwań białych rodziców (Amerykanie pochodzący z Indii są najwyżej zarabiającą grupą w Ameryce, podczas gdy Amerykanie pochodzący z Pakistanu są na piątym miejscu). Badacze konkludują: “Przewagę młodzieży azjatycko-amerykańskiej w edukacji można przypisać głównie ich etyce pracy, czy to rzeczywistej, czy postrzeganej, bardziej niż przewagom w zdolnościach poznawczych lub statusie socjoekonomicznym”.

Kulturowe zjawisko ponadprzeciętnych osiągnięć Azjatów nie jest uwarunkowane genami, inteligencją ani socjoekonomicznym statusem. W badaniu zatytułowanym Race and Economic Opportunity in the United States: an Intergenerational Perspective [Rasa i ekonomiczne możliwości w Stanach Zjednoczonych: międzypokoleniowa perspektywa] kierowanym przez Raja Chetty’ego z Harvardu, autorzy odkryli, że ponad 26 procent azjatyckich dzieci, których rodzice mają dochody w przedziale najniższych 20 procent, mają zarobki w grupie najwyższych 20 procent w porównaniu do 11 procent białych, siedmiu procent Latynosów i trzech procent czarnych.

Nie jest zaskoczeniem, że Azjaci wykazują najwyższą ruchliwość ekonomiczną w Ameryce, biorąc pod uwagę, że przeciętnie rzecz biorąc mają trafne wyczucie decyzji finansowych. Jak pokazał Coleman Hughes, Azjaci otrzymują najwyższe punkty na skali kondycji finansowej (mierzonej tym “czy rodzina podejmuje sensowne codzienne decyzje finansowe”) opracowanej przez Federal Reserve Bank of St. Louis w 2015 roku. Po wyeliminowaniu zakłócających czynników wieku i poziomu edukacji stwierdzają w swoim raporcie, że azjatyckie głowy rodziny w wieku średnim uzyskują znacznie wyższe punkty na skali kondycji finansowej niż porównywalni odpowiednicy latynoscy, czarni i biali. Autorzy wyciągają wniosek ze swoich badań, że “różnice w składzie grupy pod względem wieku i poziomu edukacji wyjaśniają stosunkowo niewiele”. Kultura – przynajmniej w znacznym stopniu – jest tym, co stanowi o zróżnicowanych wynikach różnych grup.

*     *     *

Twierdzenie, że Ameryka pozostaje głęboko patriarchalnym społeczeństwem spoczywa na nadal istniejących dysproporcjach między płciami. Istnienie “różnicy wynagrodzeń mężczyzn i kobiet”, na przykład, ma rzekomo poparcie  w fakcie, że „kobiety zarabiają tylko 77 centów na każdego dolara, jaki zarabia mężczyzna”. Kobiety jednak nie dostają 77 centów w stosunku do dolara, jakiego mężczyzna zarabia za wykonywanie tej samej pracy. Kobiety (przeciętnie) zarabiają 77 procent tego, co zarabiają mężczyźni w innych zawodach, pracując mniej godzin lub mając mniej nadgodzin. Kiedy bierze się pod uwagę różnice w przepracowanych godzinach, poziomie kwalifikacji w zawodzie, wyborze zawodu, starszeństwie, długości pracy w tym samym miejscu i kilku innych czynnikach, „różnice wynagrodzeń mężczyzn i kobiet” właściwie znikają.

Na przykład, feministyczne aktywistki powszechnie akceptują kobiecą niedostateczną reprezentację w dziedzinach STEM jako dowód seksizmu, ale te same aktywistki przymykają oczy na męską niedostateczną reprezentację w sztuce i naukach humanistycznych. Podobnie, niedostateczną reprezentację czarnych w STEM przedstawia się jako jednoznaczny dowód systemowego rasizmu. Latem tego roku te różnice wywołały hasztag #shutdownSTEM zamknąćSTEM] w następstwie śmierci George’a Floyda. Jednak, jak pisałem niedawno w “City Journal”, nadreprezentacja czarnych w przemyśle muzycznym, w zawodowym sporcie, a także w siłach porządku publicznego, jest wyłączona z konwersacji, wypaczając ogólny obraz.

Często słyszy się, że ekonomiczne nierówności między białymi i czarnymi są ipso facto dowodem systemowego rasizmu. Według danych spisu powszechnego z 2019 roku, różnica dochodów między czarnymi i białymi istotnie jest duża: średni dochód w gospodarstwie domowym czarnych Amerykanów (43 862 dolarów) stanowi zaledwie 63 procent dochodu białych (69 823 dolarów). Ta duża różnica może być demoralizująca i prowokować do potępienia systemu, który pozwala na taki poziom nierówności. Jednak ten sam system pozwala także na wszelkiego rodzaju inne nierówności. Według danych z tego samego spisu powszechnego biali Amerykanie zarabiają jedynie 55 centów na każdego dolara zarobionego przez indyjskich Amerykanów (średni dochód w gospodarstwie domowym wynosi tam 126705 dolarów). Niemniej w „Vox.com” lub „Slate” nie znajdzie się artykułów o “indyjskiej supremacji” ani „antybiałym ucisku”.

Pracujący na pełen etat przez cały rok biali mężczyźni zarabiają 73 centy (57 003 dolarów)  na każdego dolara zarobionego przez tajwańsko-amerykańskie kobiety (78 153 dolarów). Pobieżne spojrzenie na dane ujawnia różnice tej wielkości wśród wszystkich grup, a niektóre są jeszcze bardziej znaczne. Na przykład, średni dochód gospodarstwa domowego irackich Amerykanów w 2019 roku (49 315 dolarów) stanowił tylko 66 procent dochodów syryjskich Amerykanów (74 047 dolarów), ale trudno byłoby argumentować, że Syryjczycy spotykają się z mniejszymi uprzedzeniami w Stanach Zjednoczonych niż Irakijczycy. Jest bardziej prawdopodobne, że kulturowe i behawioralne różnice między grupami odpowiadają za te różnice, nie zaś zewnętrzne systemowe czynniki.

*     *     *

Nie trzeba przypominać, że uprzedzenia wobec kobiet i ludzi kolorowych faktycznie istnieją. W wielu badaniach stwierdzono, że ludzie chętniej kojarzą mężczyzn niż kobiety z wysokim poziomem inteligencji. Mimo że przedstawiciele mniejszości korzystają z programów akcji afirmatywnej stosowanej na najlepszych uniwersytetach, w firmach prawnych, firmach technologicznych i bankach, pewien stopień rasowej dyskryminacji nadal jest rzeczywistością na rynku pracy. Podczas pandemii COVID-19 przestępstwa nienawiści wobec Azjatów wszelkiego pochodzenia poszybowały w górę na całym Zachodzie (w Kanadzie, Wielkiej Brytanii i USA). Mogę zaświadczyć o upokarzającym działaniu rasizmu, ksenofobii i religijnych prześladowań z mojego własnego dzieciństwa, jak pisałem o tym tutaj i tutaj. A na poziomie strukturalnym, niedofinansowane i źle zarządzane szkoły w śródmieściach, gwałtownie rosnący wskaźnik zabójstw i wynikające z tego wycofywanie inwestycji ograniczają ludzki potencjał w społecznościach mniejszościowych.

Jednak kaskadowa złożoność rasowych różnic w Ameryce podważa nazbyt uproszczone przekonanie progresistów, że Ameryka jest systemowo rasistowskim i patriarchalnym społeczeństwem – co stało się swego rodzaju niemal religijnym dogmatem. Zamiast dążenia do prawdziwego włączania, zaaranżowano teraz manichejski podział między białymi a „ludźmi kolorowymi”, między kobietami a mężczyznami, ludźmi heteroseksualnymi a społecznością LGBTQ. Żadna ilość empirycznych dowodów nie może zmienić niepodlegającej falsyfikacji hipotezy o endemicznym zachodnim rasizmie i mizoginii.

Jeśli porównuje się zachodnie społeczeństwa do teoretycznej, egalitarnej utopii, w której nie istnieją żadne uprzedzenia, wówczas, tak, pozostają rasistami i mizoginami. W porównaniu jednak z resztą planety zachodnie społeczeństwa są dzisiaj najbardziej wolne i najbardziej otwarte. Według badania prezentowanego w “Washington Post”, zachodnie kraje, takie jak USA, Australia i Kanada są najbardziej rasowo tolerancyjne i otwarte. Ranking z 2019 roku z US News & World Report umieszcza kraje takie jak Kanada, USA i Wielka Brytania w pierwszej 20 najbezpieczniejszych, najrówniejszych i najbardziej wolnych dla kobiet społeczeństw.

Kraje takie jak Arabia Saudyjska, Indonezja, Egipt, Ruanda i Indie, z drugiej strony, znalazły się wśród najbardziej rasowo nietolerancyjnych. Dzisiaj niewolnictwo nadal istnieje w krajach takich jak Chiny, Uzbekistan i Bangladesz. Według Global Slavery Index, w dzisiejszym świecie istnieje ponad 45 milionów niewolników. Raport opublikowany w tym tygodniu przez The Center for Global Policy podaje, że ponad pół miliona Ujgurów jest zmuszanych do zbierania bawełny.

Narracja głównego nurtu przedstawia biały rasizm jako siłę napędzającą brutalność, uprzedzenia i korupcję. Ale niesprawiedliwości na znacznie większą skalę istnieją na całym świecie pod nieobecność rasowego zróżnicowania (a więc rasowych uprzedzeń). Przy wszystkich swoich wadach amerykańskie pilnowanie porządku publicznego blednie w porównaniu do skandalicznego postępowania sił policyjnych w krajach takich jak Somalia, Honduras, Kenia i Meksyk. Łamanie praw człowieka przez nigeryjski SARS wywołało tej jesieni protesty w całym kraju – chociaż Nigeria jest rasowo (ale nie etnicznie) homogenicznym społeczeństwem.

Niczego z tego nie należy przyjmować jako wyraz samozadowolenia – zachodnie społeczeństwa mogą i powinny dążyć do polepszenia stosunków między rasami i do redukowania nierówności wszędzie, gdzie to możliwe. Nie powinniśmy jednak zapominać, że   doskonałe jest wrogiem dobrego ani mylnie uważać postępowych, wolnych społeczeństw za złowrogie reżimy definiowane przez patriarchalny ucisk i rasową bigoterię.

A Peculiar Kind of Racist Patriarchy

Quillette, 22 grudnia 2020

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Rav Arora

Dwudziestoletni obywatel kanadyjski urodzony w Indiach, studiuje kryminalistykę, jest również niezależnym publicystą, którego artykuły były publikowane w New York Post, the Globe and Mail, Foreign Policy magazine, the Grammy Awards, and City Journal. Można go śledzić na Twitterze @Ravarora1.