Narastająca obsesja antysemitów

Dla antysemity świat byłby znacznie lepszy, gdyby tylko Żydzi nie: 

• zatruwali studni
• szerzyli chorób
• pili krwi dzieci
• kradli ziemi
• wyłudzali pieniędzy od ludzi
• zabili boga
• kontrolowali polityków
• knuli złych rzeczy
• strzelali celowo do dziennikarzy
• lub popełniali ludobójstwa

Sprzeciw wobec Żyda (jakkolwiek będą Żyda definiować), prawie zawsze staje się sprawą praw człowieka.

Co doprowadza nas do obsesji na punkcie Izraela. Wiem, że niektórzy, gdy to czytają, przewracają oczami – ale o to właśnie mi chodzi. Obsesja na punkcie Izraela stała się tak znormalizowana, że wielu ludzi nie widzi już, czym ona jest. ONZ, organizacje pozarządowe, lewicowe media, niektóre grupy kościelne, stowarzyszenia studenckie, a nawet Międzynarodowy Trybunał Karny – wszyscy zniekształcają rzeczywistość i demonizują Izrael. I to się nasila. Im więcej ludzi to kupuje, tym dziksze stają się oskarżenia. Dzisiaj słowa takie jak „ludobójstwo”, „czystka etniczna” i „apartheid” są często kojarzone z Izraelem. Kłamstwa zbudowane na innych kłamstwach.

Obsesyjne urojenia

Antysemicka obsesja stała się tak znormalizowana, że ci, którzy ją szerzą, nie starają się już dłużej zachowywać pozorów bezstronności. Raport Amnesty International? Jedną z kluczowych postaci stojących za ich „raportem” jest palestyński aktywista, który ma obsesję używania palestyńskich terrorystów jako swoich zdjęć profilowych na Facebooku. Wielu kluczowych pracowników Amnesty obsesyjnie bada Izrael i nałogowo kłamie. Amnesty zatrudnia ludzi z historią antyizraelskiego aktywizmu i wysyła ich w teren jako „bezstronnych pracowników obrony praw człowieka”, aby relacjonowali, co się dzieje. Ich zakłamane relacje dostarczają następnie motywacji do konstruowania znacznie większych kampanii Amnesty przeciwko Izraelowi.

Nie powinno istnieć na świecie forum, na którym traktuje się to poważnie. Jednak prawie nie ma mediów, które w eksponowanych artykułach nie promowałyby wyników raportu Amnesty. Żyjemy w świecie, w którym Rada Praw Człowieka ONZ składa się głównie z despotycznych gwałcicieli praw człowieka – i podobnie jak wiele organizacji pozarządowych, które nieustannie atakują Izrael – większość z nich jest finansowana i zatwierdzana przez zachodnie demokracje.

Ruch propalestyński z pewnością nie może uwierzyć w własne szczęście. Mogą zrobić zdjęcie kałuży powstałej podczas miesiąca ulewnych deszczów – umieść nad nim opowieść, że Izrael zatruł wodę – a zdjęcie rozchodzi się po świecie jak ogień po prerii. Wyimaginowane tamy mogą powodować powodzie, kilka namiotów staje się miastami, 17-letni terroryści z bronią stają się „niewinnymi dziećmi”, a biorący udział w gwałtownych rozruchach stają się „wiernymi w meczecie”.

To wszystko może być nonsensem, ale głupotą jest lekceważenie tego. Kłamstwa są dziś postrzegane jako mądrość w wielu kręgach – a nienawiść, jaką te kłamstwa wywołują, jest bardzo realna.

Pseudonauka nienawiści

Nic z tego nie jest nowe. Większość głównych antysemickich ataków na Żydów – tych, które doprowadziły do największych napadów przemocy – była wspierana przez naukę swoich czasów. Nie ma wątpliwości, że gdy dżuma dymienicza pustoszyła Europę, historie o Żydach zatruwających studnie zostały odpowiednio „udowodnione”.

Gdy naukowcy przenieśli się z kościoła na uniwersytet, sytuacja nie uległa poprawie. Komunistyczni naukowcy udowodnili, że Żydzi stoją za kapitalizmem, a kapitalistyczni naukowcy udowodnili, że Żydzi stoją za komunizmem. Wszyscy „udowodnili” wszystko – przed rozpętaniem morderczej przemocy na niewinnej ludności żydowskiej.

W 1941 r., gdy popierane przez naukowców teorie rasowe miały rozpętać Holocaust na europejskim żydostwie, Hitler wysłał swoje Einsatzgruppen, aby poprowadziły eksterminację Żydów. Wielu dowódców miało doktoraty, ponieważ Reinhard Heydrich specjalnie poszukiwał do tego zadania wysoko wykształconych ludzi.

To, co dzisiaj nazywamy antysyjonizmem, jest tylko powielaniem antysemickiej „teorii naukowej” utworzonej w komunistycznych i KGB-owskich think-tankach Związku Radzieckiego.

I tak to trwa. Niedawno pojawił się zakorzeniony w pseudonaukowej krytycznej teorii rasy pomysł, że Anne Frank miała „przywilej białych”. W badaniach postkolonialnych „nauka” w jakiś sposób zamienia Żydów w białych europejskich osadników. To zaledwie dwa pokolenia po tym, jak Żydzi zostali niemal doszczętnie unicestwieni w Europie, ponieważ „nauka” dowiodła, że Żydzi nie byli „biali”. Antysemicki mit chazarski – który wspierał antysemityzm nazistowski i sowiecki – jest obecnie propagowany przez publikacje na zachodnich uniwersytetach.

Jako produkt całej tej „nauki”, każdego roku publikowane są dziesiątki książek, „udowadniających” , że Izrael jest jakimś rodzajem potwornego państwa terroru.

Nienawiść potrafi ubierać się tak, jak chce. Może przedstawiać argumenty prawne sugerujące, że Żydzi obchodzący święta żydowskie dokonują rasistowskiego czynu. Organizacje pozarządowe mogą pisać długie raporty, aby „udowodnić”, że Izrael jest krajem apartheidu. Teoretycy spisku z 11 września mogą „faktycznie udowodnić”, że za atakiem na wieże stali syjoniści. Istnieją tysiące filmów, które „dowodzą”, że żydowskie rodziny bankowe stały za obiema wojnami światowymi. A CNN może „udowodnić”, że Izrael celowo zastrzelił dziennikarkę, nawet nie mając dostępu do żołnierza, kuli czy wielu niezbędnych faktów.

Współczesne oszczerstwa

W ujęciu globalnym Izrael jest zaangażowany w niewielki konflikt. Wojna, która zakończyłaby się w 1949 roku i zostałaby dawno zapomniana – gdyby nie przerażająca kampania demonizacji wymierzona w państwo żydowskie. Oczywiście nie ma pokoju! Dlaczego, u licha, lokalni Arabowie KIEDYKOLWIEK mieliby iść na kompromis i zaakceptować układ pokojowy? Każde oszczerstwo stworzone o ich wrogach jest połykane w całości. Świat stworzył nawet specjalny rodzaj „uchodźcy” tylko dla Palestyńczyków i stworzył unikalną agencję  (UNRWA), aby się nimi opiekować. Ta agencja z kolei zatrudniła zwolenników terrorystów i antysemitów do nauczania palestyńskich dzieci koszmarnych kłamstw na temat Żydów.

A naród żydowski tak się do tego przyzwyczaił (ten antysemityzm stał się tak znormalizowany), że jego punkt wyjścia w dyskusji jest często obronny i apologetyczny. Niektórzy nawet uwierzyli w odwrotną rzeczywistość – w zasadzie przeszli na drugą stronę.

Skala kłamstwa jest po prostu oszałamiająca. Od początku 2017 roku w konflikcie z Izraelem zginęło około 270 Palestyńczyków w Jerozolimie i na obszarach Autonomii Palestyńskiej (bez Gazy).

Pamiętając o tym, że na granicy z Gazą jest całkowity spokój jak długoHamas nie zaczyna atakować – ta statystyka jest ważna. Na przykład w 2020 roku, roku względnego spokoju na granicy z Gazą, zginął tylko jeden Palestyńczyk. Tym Palestyńczykiem był Muhammad 'Ali Hassan a-Na'em – agent Islamskiego Dżihadu, który został zabity przez IDF podczas próby podkładania materiałów wybuchowych. Jeśli Hamas nie rozpoczyna działań wojennych z Gazy – nie ma ofiar po żadnej ze stron.

Trzeba też pamiętać, że liczba 270 zgonów obejmuje ponad 100 terrorystów, którzy byli bezpośrednio zaangażowani w próby mordowania Izraelczyków i ponad 100 innych, którzy brali udział w brutalnych starciach z armią izraelską.

W spokojnym kraju, takim jak Szkocja, rocznie dochodzi do około 60 morderstw. Oznacza to, że jeśli jesteś Palestyńczykiem w Judei i Samarii – i nie próbujesz skrzywdzić Izraelczyków – to twoja szansa na śmierć jest znacznie mniejsza niż w przypadku osoby spacerującej po ulicach Szkocji.

I to niektórzy na poważnie nazywają ludobójstwem? Czy Izrael naprawdę jest barbarzyńskim państwem, które musi zostać zbadane przez Międzynarodowy Trybunał Karny?

Rzeczywistość jest tak daleka od „faktów” szerzonych w mediach Zachodu, że wielu zagubiło się w tych obsesyjnych antysemickich urojeniach.

Przed 1920 r. słowo „palestyński” nigdy nie było używane w parlamencie (po prostu dlatego, że słowo „palestyński” nie istniało). Przeszukanie wzmianek parlamentarnych jasno pokazuje, jak drobny konflikt przerodził się w obsesję – także na korytarzach władzy: